چگونه شیرینی عبادت را در ذائقه خود احساس کنیم؟
به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، متفکر شهید استاد مرتضی مطهری در مجموعه سخنرانیهای که تحت عنوان «آزادی معنوی» به چاپ رسیده است درباره توبه و درجات آن می فرماید: این حدیث قدسی چقدر عالی توبه را توصیف می کند (انینُ الْمُذْنِبینَ احَبُّ الَیَّ مِنْ تَسْبیحِ الْمُسَبِّحین) خدای تبارک و تعالی، این رحمت مطلقه و کامله فرمود: ناله گنهکاران در نزد من محبوبتر است از تسبیح تسبیح کنندگان.
بروید به درگاه خدای خودتان ناله کنید. فکر کنید تا گناهان به یادتان بیاید. به کسی نگوید؛ اقرار به گناه پیش دیگران گناه است، ولی در دل خودتان گناهانتان را در نظر بگیرید.(خودتان که می دانید. خودتان قاضی و مواخد وجود خودتان باشید.) بعد این گناهان را ببرید پیش ذات پروردگار، تقصیرهای خودتان را بگوید، ناله کنید، تضرع کنید، طلب مغفرت کنید، طلب شست و شو کنید.
خدا شما را می آمرزد، روح شما را پاک و پاکیزه می کند، به دل شما صفا عنایت می کند، لطف خودش را شامل حال شما می کند و از آن پس یک لذتی، یک حالتی در شما ایجاد می شود که شیرینی عبادت را در ذاعقه خودتان احساس می کنید، گناهان و لذات گناهان در نظر شما کوچک می شود، دیگر رغبت نمی کنید که بروید فلان فیلم شهوانی را ببینید، رغبت نمی کنید که به ناموس مردم نگاه کنید، رغبت نمی کنید که غیبت کنید، دروغ بگویید یا به مردم تهمت بزنید؛ می بینید اصلاً همه رغبتتان به کارهای پاک و خوب است.
شما می بینید آن پاکترین پاکدلان لذتشان در این بوده که با خدای خودشان سخن بگویند؛ همواره از تقصیر و کوتاهی خودشان، از گناه خودشان- که گناه آن ها به نسبت ما ترک اولی است و از ترک اولی هم یک درجه بالاتر است(حسنات الابرار سیات المقربین) سخن بگویند.
دعای ابوحمزه را بخوانید، ببیند علی بن الحسین با خدای خودش چگونه حرف می زند، چه جور ناله می کند!(انین المنذبین احب الی من تسبیح المسبحین) این دعای ابوحمزه ناله علی بن الحسین است. اندکی با این ناله بنده پاک خدا آشنا بشویم. این ها لذتشان در این بوده که وقتی با خدای خودشان حرف می زنند همواره از نیستی خودشان، از فقر خودشان، از احتیاج و نیاز خودشان، از کوتاهی کردن خودشان بگویند.
همواره می گویند خدایا از آنچه از من است کوتاهی است و آنچه از توست رحمت و لطف است.(مولای مولای اذا رایت ذنوبی فزعت و اذا رایت کرمک طمعت) ازعلی بن الحسین است: خدایا من، مولای من، آقای من! چشمم به گناهان خودم می افتد خوف و فزع و ترس مرا فرا می گیرد اما یک نظر که به تو می کنم، رحمت تو را می بینم، رجا و امید در دل من پیدا می شود؛ من همیشه در میان خوف و رجا هستم، به یک چشم به خودم نگاه می کنم خوف مرا می گیرد، به چشم دیگر به تو نگاه می کنم رجا بر من غالب می شود. بله، آن ها چنین بودند.
در عصر عاشورا لشگر عمر بن سعد طبق دستور عبیدالله زیاد حمله کردند. همین شبانه می خواهند با حسین علیه السلام بجنگند .حسین به وسیله برادرش ابوالفضل العباس از اینها می خواهدکه یک شب را مهلت بدهند؛ می گوید: برادر جان به اینها بگو همین امشب را به ما مهلت بدهند، من فردا می جنگم.
من اهل تسلیم نیستم، می جنگم اما یک شب را به ما مهلت بدهند(وقت غروب بود). بعد برای اینکه گمان نکنند حسین می خواهد دفع الوقت کند، این جمله را گفت: برادر خدا خودش می داند که من مناجات با او را دوست دارم. من می خواهم امشب را به عنوان شب آخرعمرم با خدای خودم مناجات کنم و شب توبه و استغفار خودم قرار بدهم.
آن شب عاشورایی اگر بدانید چه شبی بود، معراج بود، یک دنیا شادی و بهجت و مسرت حکمفرما بود. در آن شب خودشان را پاکیزه می کردند، حتی مو های بدنشان را می ستردند. خیمه ای بود به نام خیمه تنظیف.کسی داخل خیمه بود، دو نفر دیگر بیرون خیمه ایستاده و نوبت گرفته بودند.
یکی از آنها که ظاهراً بریر است با دیگری شوخی و مزاح می کرد .آن دیگری به او گفت: امشب شب مزاح نیست. گفت اساساً من اهل مزاح نیستم ولی امشب شب مزاح است. وقتی که دیگران آمدند این توابین و مستغفرین را دیدند، می دانید درباره شان چه گفتند؟ پس از آنکه از کنار خیمه های حسین گذشتند،گفتند (دشمن این حرف رامیگوید): (لهم دویّ کدویّ النحل ما بین راکع وساجد) مثل اینکه انسان ازکنار کندوی زنبور عسل گذشته باشد. صدای زنبور ها چگونه بلند است؟ صدای زمزمه حسین و اصحابش به ذکر و دعا و نماز و استغفار اینگونه بلند بود.
حسین علیه السلام می گوید : من امشب را می خواهم شب توبه و استغفار خودم قرار بدهم (می خواهد شب معراج خودش قرار بدهد)آن وقت آیا ما نیازی به توبه نداریم؟ آنها نیاز دارند و ما نیاز نداریم ؟
