به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، امروز نمایشگاه بینالمللی کتاب تهران با همه خوبیها و بدیها دهمین روز خود را سپری میکند. نمایشگاه امسال با تلاشهای شهرداری تهران توانست پس از 28دوره به محل اختصاصی خود نقل مکان کند. منتقدین مختلف از مزایا و معایب آن سخن گفتند؛ ولی مهمترین مسئله اراده انتقال محل برگزاری این رویداد مهم بود؛ که پس از سال ها این مهم رخ داد.
درباره کمیت و کیفیتها سخنها گفته شد و البته باید در زمانی مناسب بیشتر به آن پرداخت و صد البته که نظر مخاطبین و مردم نیز در این باره مهم است که پرسیده شود. فردا بیست و پنجم اردیبهشت آخرین روز نمایشگاه و اختتامیه این حرکت بزرگ فرهنگی است؛ که پرونده این دوره را هم خواهد بست.
گذشته از همه حاشیهها و بحثهای محتوایی نمایشگاه بینالمللی کتاب تهران، مهمترین موضوع نمایشگاه این است که مخاطبین به چه کتابهایی علاقه نشان دادهاند.
در بحث اندیشه و برای تهیه یک گزارش شاید نگاه به موسسه تنظیم نشر آثار امام خمینی(ره) و موسسه پژوهشی فرهنگ انقلاب اسلامی دفتر حفظ و نشر آثار مقام معظم رهبری لازم و قابل استناد باشد.
امسال در بیست و نهمین دوره از نمایشگاه بینالمللی کتاب تهران غرفه موسسه تنظیم نشرآثار امام خمینی(ره) چند کتاب پرفروش داشت. بر اساس مشاهدات عینی و اعلام مسولین غرفه، آثاری چون چهل حدیث، ولایت فقیه و دیوان امام از پرفروشهای این غرفه بوده است.
توجه مخاطبین به سه کتاب یاد شده شاید سوالاتی را در ذهن بهوجود آورد. مثلا آیا مردم هنوز اندیشههای امام را میپسندند؟ این سوالی است که از آمار خریدها به راحتی به آن پاسخ میدهد. مردم به ابعاد مختلف شخصیت عرفانی و اعتقادی رهبر کبیر انقلاب توجه دارند و علاقهمندند این تفکر گسترش یابد.
اما موسسه پژوهشی فرهنگ انقلاب اسلامی که وابسته به دفتر حفظ و نشر آثار مقام معظم رهبری است علیرغم اینکه همه آثار این موسسه در لیست پرفروش هاست چند عنوان کتاب پرفروشتر نیز داشت؛ مانند کتاب «طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن» که موضوع آن به رمضان سال ۱۳۵۳ شمسی بازمیگردد و مختصری از آن در ادامه امده است:
پس از تعطیلی جلسات آیتالله خامنهای در مسجد کرامت مشهد در اسفند سال ۱۳۵۲ بهوسیلهی ساواک، ایشان جسته و گریخته در میعادگاههای مختلفی به سخنرانی و تبلیغ میپرداختند. با این حال ایشان از همان روز نخست بعد از تعطیلی مسجد کرامت، اقامهی نماز جماعت در مسجد امام حسن مجتبی علیهالسلام را بهعهده گرفتند. البته هنوز امکان ارائهی یک برنامهی منسجم وجود نداشت و تنها شبهای شنبه بود که آیتالله خامنهای به سخنرانی میپرداختند.
به مرور زمان، کار مسجد امام حسن علیهالسلام رونق گرفت. بهاندازهای که کوچکی مسجد، گنجایش علاقهمندان به سخنرانیهای آیتالله خامنهای را نداشت. ایشان در همینباره میگویند: «با شروع نماز جماعت در آن مسجد کوچک که به تعبیر حدیث شریف همچون مفحص قطاه (آشیانهی مرغ سنگخوار) بود، طلاب و کسبه به آن روی آوردند، بهطوریکه دیگر جایی نبود و متولیان مسجد مجبور شدند آن را توسعه دهند، به حدی که وسعت آن از مسجد کرامت هم بیشتر شد. من به خاطر حساسیتزدایی و یا لااقل کمکردن آن، فقط شبهای شنبه در آنجا نماز میخواندم و درسهایی از نهجالبلاغه ایراد میکردم که جمع زیادی در آنها شرکت میکردند.»
به این ترتیب بود که پیشنهاد آیتالله خامنهای برای توسعهی مسجد قبول عام پیدا کرد. خیلی زود قبضهای کمک به طرح توسعه به فروش رفت و حتی به ریالی از وجوهات شرعی و سهم امامی که در اختیار ایشان قرار میدادند، نیازی نشد. همزمان با همین کوششها بود که آیتالله خامنهای طرح تازهای برای سخنرانیها و مباحثشان در مسجد امام حسن علیهالسلام ریختند: «طرح تبیین رئوس و اصول کلی اندیشهی اسلامی با تکیه بر قرآن کریم». در این طرح قرار بود اصول اصلی اعتقادت اسلامی مستند به آیات قرآن بررسی و تبیین شود؛ به عبارت دیگر یک تفسیر موضوعی قرآن کریم به شمار میآمد. ماه رمضان سال ۱۳۵۳ شمسی، بهترین زمان برای ارائهی این مباحث بود. اینگونه بود که مقدمات کار فراهم آمد.
