خبرگزاری دفاع مقدس: هنگامی که رژیم بعثی صدام به نیابت از همه ی معاندان جمهوری اسلامی ایران جنگی نابرابر را علیه ملت ایران آغاز کرد، شورای امنیت سازمان ملل متحد در اولین اقدام خود تنها به انتشار بیانیه ی رئیس این شورا درباره خصومت میان دو کشور عراق و ایران اکتفا کرد؛ این بیانیه در تاریخ 23 سپتامبر 1980 (1 مهرماه 1359) صادر و منتشر شد.
در این وضعیت رژیم بعثی-صهیونیستی صدام نسبت به گسترش اقدامات تجاوز کارانه ی خویش در زمین، هوا و دریا علیه میهن اسلامیمان شدت بیشتری نشان داد.
ارتش بعثی عراق همچنان به تخریب مراکز سیاسی، اقتصادی، نظامی و مسکونی ایران ادامه می داد و در عمق خاک ایران پیشروی می کرد. با در نظر گرفتن زمان انتشار آن بیانیه ی بی خاصیت و ضعیف شورای امنیت به نظر می رسد که صدور همان بیانیه هم محصول عملیات رزم آوران مقتدر نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران در پرواز 140 فروند جنگنده به عمق خاک دشمن و انهدام اکثر مراکز سیاسی، اقتصادی، و نظامی عراق در همان صبح نخستین روز ادامه ی تجاوز نظامی حکام بعثی عراق به کشورمان از بیم آسیب پذیر شدن رژیم بعثی عراق باشد.
نگرانی عمیق شورای امنیت نه از بابت به خطر افتادن صلح و امنیت جهانی، بلکه نسبت به خطرناک شدن اوضاع نیروی خط مقدمشان علیه جمهوری اسلامی ایران بود؛ این حالت موضعگیری شورای امنیت تا پایان درگیری های نظامی میان دو کشور همواره تداوم داشت.
ظالمانه ترین قطعنامه در دوران جنگ تحمیلی
در شرایطی که نیروهای متجاوز بعثی در عمق خاک کشورمان به تخریب و پیشروی خویش مشغول بودند، برخی از نقاط استراتژیک همچون مهران در تصرف آنان بود مناطق دیگری همچون قصر شیرین در غرب و خرمشهر در جنوب غربی ایران در خطر محاصره و سقوط واقع شده بودند، این شورا اولین قطعنامه ی خود درباره جنگ تحمیلی را در تاریخ 28 سپتامبر 1980 (6 مهرماه 1359) با شماره ی 479 صادر نمود.
در این قطعنامه از طرفین درگیر خواسته شده بود که به کلیه ی اقدامات مسلحانه خاتمه دهند و جهت حل و فصل اختلافات خود به دنبال راهکارهای مسالمت آمیز سیاسی پای میز مذاکره بروند.
دولت عراق جهت تجدید قوای نظامیان خود فوراً این قطعنامه را پذیرفت به شرط آنکه طرف ایرانی هم بدون قید و شرط چنین مطلبی را بپذیرد. در پایان هفته ی نخست تجاوز استکبار جهانی به خاک جمهوری اسلامی ایران نماینده ی دشمنان ملت ایران صدام حسین معدوم طی یک سخنرانی رادیو-تلویزیونی اعلام کرد که دولت عراق در جنگ یک هفته ای با ایران به تمام خواسته هایش دست یافته و اکنون آماده ی مذاکره می باشد.
از تاریخ ششم مهرماه 1359 تا بیست و یکم تیرماه 1361 که قطعنامه ی 514 شورای امنیت سازمان ملل متحد درباره جنگ صادر شد، این شورا چندین جلسه ی دیگر تشکیل داد ولی هیچکدام به نتیجه ی مطلوبی نرسید.
با توجه به پیروزی های چشمگیر جمهوری اسلامی ایران در جبهه های جنگ در اخراج متجاوز از خاک ایران و پیش بینی پیشروی احتمالی نیروهای نظامی ایران در خاک عراق جهت تنبیه متجاوز، این شورا دست به صدور قطعنامه ی 514 که از کم ارزش ترین قطعنامه ها در دوران جنگ تحمیلی به شمار می رود، زد.
در این قطعنامه از طرفین خواسته شده بود که فوراً آتش بس را رعایت و به مرزهای شناخته شده ی بین المللی باز گردند؛ این مطلب در شرایطی که نیروهای جان بر کف جمهوری اسلامی ایران با تقدیم چندین شهید، مجروح و اسیر به مرزهای بین المللی رسیده و آن را تأمین نموده بودند نوعی استهزاء این شورا و جامعه ی جهانی بود.
قطعنامه ی سوم شورای امنیت در تاریخ 4 اکتبر 1982 (12 مهرماه 1361) در زمان اجرای عملیات مسلم بن عقیل از سوی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران در منطقه ی عمومی سومار و مندلی تحت فشار عراق و حامیان رژیم بعثی با شماره ی 522 تصویب شد که به دلیل مغایرت با حداقل خواسته های جمهوری اسلامی ایران مورد پذیرش واقع نشد.
قطعنامه ی بعدی شورای امنیت سازمان ملل متحد درباره جنگ تحمیلی در 31 اکتبر 1983 (9 آبان ماه 1362) تحت تأثیر عملیات والفجر چهار در منطقه ی عمومی پنجوین عراق باز هم با جهت گیری به نفع رژیم متجاوز صدام با شماره ی 540 به تصویب رسید. دولت عراق با وارد دانستن ایراداتی قطعنامه را پذیرفت؛ اما باز هم همانند قطعنامه های پیشین پذیرش رسمی را منوط به پذیرش بی قید و شرط از سوی ایران موکول نمود.
حضرت آیت الله سید علی خامنه ای رئیس جمهور وقت کشورمان و امام جمعه ی تهران در نماز جمعه به طور رسمی عدم پذیرش قطعنامه ی مذکور را اعلام نمودند و تصریح کردند که مواضع ما تغییر نمیکند مگر آنکه شورای امنیت در مواضع خویش تغییری ایجاد کند.
یکی دیگر از قطعنامه های ظالمانه ی شورای امنیت در تاریخ 1 ژوئن 1984 (11 خردادماه 1363) تحت تأثیر شکایت دروغین شورای همکاری خلیج فارس مبنی بر حمله ی جمهوری اسلامی ایران به کشتی های تجاری و نا امن نمودن منطقه ی خلیج فارس با شماره ی 552 به تصویب رسید. این در حالی بود که جمهوری اسلامی ایران تنها به شکل محدود حملات دشمن بعثی در خلیج فارس را پاسخ می داد و هرگز حمله ی ایران به کشتیهای تجاری در هیچ دادگاه بین المللی ثابت نشد.
قطعنامه ی 582 در شرایطی به تصویب شورای امنیت سازمان ملل متحد رسید که نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران شهر بندری فاو را که هم مرز با کویت متحد آن روزگار صدام بود به تصرف خویش درآورده بود.
این قطعنامه در تاریخ 24 فوریه ی 1986 (5 اسفند ماه 1364) باز هم تحت تأثیر اضطراب حامیان رژیم بعثی عراق به ویژه ارتجاع عرب در خلیج فارس نسبت به نزدیک شدن قوای اسلام به مرزهای کویت تصویب شد؛ آنان در این قطعنامه برای اولین بار به مسأله ی اسرای جنگی پرداختند؛ دلیل این موضوع هم تعداد بیشتر اسرای عراقی در اختیار جمهوری اسلامی ایران بود.
قطعنامه ی 588 شورای امنیت در 8 اکتبر 1986 (16 مهرماه 1365) باز هم به دلیل احتمال گسترش جنگ در منطقه ی نفت خیز خلیج فارس و ترس دولت کویت به علت کمک های آشکار به صدام و در اختیار نهادن جزیره ی بوبیان جهت استفاده ی نظامی دولت عراق به تصویب این شورا رسید؛ چرا که جمهوری اسلامی ایران قدرت نظامی خویش را بار دیگر در تصرف سکوهای نفتی البکر و الأمیه و انهدام تجهیزات جاسوسی دشمن بعثی در منطقه به رخ تمام حامیان صدام کشیده بود.
این قطعنامه نیز همانند قطعنامه های پیشین به هیچ وجه مصالح ایران را در نظر نگرفته بود؛ بنابراین، جمهوری اسلامی ایران از قبول آن سر باز زد.
قطعنامه ی598 آخرین دام سیاسی-نظامی استکبار جهانی
پس از فتوحات چشمگیر رزمندگان اسلام در دو نبرد بزرگ کربلای پنج و کربلای هشت در منطقه ی عمومی شلمچه و شرق بصره و اجرای چندین عملیات نفوذی در عمق خاک دشمن، شورای امنیت سازمان ملل متحد عزم خود را جهت پایان جنگ جزم نمود؛ بنابر این، در تاریخ 20 جولای 1987 (29 تیرماه 1366) قطعنامه ی 598 را به اتفاق آراء تصویب نمود.
جمهوری اسلامی ایران هم قطعنامه را به طور کامل رد ننمود، ولی جهت بررسی عالمانه تر این دام خطرناک بین المللی پذیرش قطعنامه را به تعویق انداخت.
شورای امنیت با گنجاندن برخی امتیازات پنهان و مشکوک به نفع جمهوری اسلامی ایران و پشت بند آن جنگ طلب معرفی کردن ایران از طریق حربه های تبلیغاتی سعی داشت که کشورمان را تحت فشار بگذارد و نوعی سد در جهت راه جمهوری اسلامی ایران ایجاد کند؛ اما حضرت امام خمینی (ره) با هوشیاری فوق العاده ی خویش در شرایطی که دنیا تصمیم به ریشه کن نمودن نظام جمهوری اسلامی ایران گرفته بود کشور و نظام را از خطر سقوط حتمی نجات بخشیدند و حربه های تبلیغاتی دشمنان را نیز خنثی نمودند.
ایادی استکبار پس از پذیرش قطعنامه ی 598 شوکه شدند و به دلیل تحلیل های ضعیف خویش نسبت به قدرت سیاسی و نظامی کشورمان دور جدیدی از حملات خود به ایران را آغاز نمودند.
این بار سازمان منحط منافقین هم دست در دست رژیم خونخوار بعثی عراق از مرزهای غربی کشورمان را مورد تجاوز قرار داد که با هوشیاری مردم بومی و رزمندگان اسلام به طور کامل منهدم شدند.
در همان ایام عملیات سرنوشت ساز غدیر با هدف اخراج و پاکسازی متجاوزان از خاک میهن اسلامی در جبهه های جنوب آغاز شد؛ این عملیات نیز با موفقیت به تمام اهداف از پیش تعیین شده رسید و دشمن بعثی را بار دیگر دست خالی از اکثر اراضی اشغالی عقب نشاندند.
شورای امنیت سازمان ملل متحد از بدو تأسیس تاکنون همواره در خدمت ابرقدرتها بوده و در حد خیلی محدود به مباحث صلح و امنیت جهانی آن هم متناسب با منافع غربی ها پرداخته است؛ نمونه ی این اقدامات شورا را می توان در برخوردهای دوگانه ی شورای امنیت در قبال مسأله ی هسته ای ایران به وضوح مشاهده نمود.
