قرار پروازش را با من درمیان نگذاشت

به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، ظهر یک روز در بهار 93 مهمان همسر شهید علی پرورش شدیم. در کنار فاطمه دختر شهید که در مقطع دبیرستان درس می خواند، محمد که وارد دبیرستان شده و علیرضای 3 ساله که حالا از "بابا" فقط عکسش را می بیند و می شناسد. مادر می گوید علیرضا عکس های پدرش را دور خود جمع میکند و میگوید «این باباست»! او فهمیده که هربار بگوید "بابا" من گریه میکنم و از آنجا که علیرضای کوچکم گویا تاب گریه مرا ندارد دیگر به عکسها "بابا"نمیگوید فقط می گوید «این» و این درس بزرگی است که از کودک دو ساله آموخته ام که باید پرطاقت باشم و صبور.

آغاز زندگی مشترک

اسفندماه سال 1371 با شهیدعلی پرورش  ازدواج کردم . ازدواج من با شهید، ازدواج سنتی بود و دو خانواده از یکدیگر شناخت داشتیم. ملاک هر دوی ما در درجه اوّل ایمان، صداقت و پایبندی به اصول نظام بود. رفته رفته، ایمان و صداقت در او ظهور و بروز بیشتری پیدا میکرد. هم اکنون نیز سه فرزند از علی برایم به یادگار مانده است.

ماجرای گرفتن عکس

یادم هست همان سال اول ورود به یگان رفتند عکس گرفتند و چه عکس قشنگی هم شده بود من خواستم آن را قاب کنم و به دیوار بزنم ولی نگذاشت و با خنده گفت: "بگذار برای شهادتم؟!"گویا چنین روزی را پیش بینی کرده بود و جالب اینکه این عکس به صورت کاملاً اتفاقی در پرونده شهادتشان در بنیاد شهید بود که همان را هم بر سر مزارش نصب کردیم.

دنبال رضایت من بود!

علی مرتب به مأموریت می رفت و پس از بازگشت اولین کاری که می کرد این بود که بچه ها را به گردش و تفریح می برد، سعی می کردد مرا نیز با بُردن به بازار یا جایی که دوست داشتم، راضی نگه دارد. تأکید زیادی به درس و تحصیل بچه ها داشت. هر بار که آنها در درس پیشرفت داشتند برایشان هدیه می گرفت و معتقد بود که فرزندان پاسدار علاوه بر پرداختن به جنبههای دینی و معنوی باید توان علمی خود را تقویت کنند.

نماز اول وقت حتی در مهمانی

همواره سفارش به نماز اوّل وقت می کردند. امکان نداشت نمازشان را در منزل بخوانند حتی اگر مهمان داشتیم عذرخواهی می کردند و برای نماز جماعت به مسجد می رفتند حتی پسرم محمد را که هنوز به سنّ تکلیف نرسیده بود با خود به مسجد و نماز جماعت می بردند. در خصوص دخترم که حساسیت بیشتری داشت همیشه او را سفارش به انتخاب حجاب برتر یعنی چادر می کردند.

متعهد و مسئولیتپذیر

با تولد فرزند سوم یعنی علیرضا که برای پدرش بسیار شیرین و دوست داشتنی بود گمان می کردم وقت بیشتری را به بودن در کنار ما اختصاص می دهد ولی در هر شرایط تعهد به کار و مسئولیت را در اولویت قرار می دادند.

خصوصیات و روحیات شهید پرورش از زبان همسرش

خداوند  مقام شهادت را به هرکس عنایت نمی کند و کسانی لایق شهادت می شوند که واقعاً خودشان را از درون ساخته باشند و شهید این شاخصهها را داشت، خصوصاً این اواخر پس از شهادت همکاران و دوستانش در سیستان و بلوچستان(شهدای وحدت) لحظه ای آرام و قرار نداشت، گویا دیگر تحمل دوری و فراق را نداشت و دائماً میگفت: "نمی دانم چرا لیاقت شهادت و همراهی با آنان را نداشتم"و مصرّانه از شهدا می خواست که شفیع او شوند و از خدا برایش شهادت بخواهند. برای شهدا احترام زیادی قائل بودند. یادم هست اولین باری که برای دیدن یکی از دوستانمان به شهرک سازمانی رفتیم ورودی شهرک مزار شهدای گمنام هست و ایشان به رسم ادب و احترام ابتدا به زیارت قبور شهدا رفتند.

دائم الوضو، ساده زیست و به معنای واقعی مدیر

 شهید همیشه با وضو بود حتی هنگام غذا خوردن یا گاه رفتن به بیرون از منزل و به ما هم همین کار را سفارش می کرد. بعد از نماز صبح نمی خوابید و مشغول تلاوت قرآن می شد و بعد از آن به محل کار می رفت.هرگز اهل تجّملات و زرق و برق زندگی نبود و بسیار ساده زیست و بی پیرایه بود اهل قناعت بود. هیچ گاه از کسی پول قرض نگرفت در عوض همواره به کمک دیگران می شتافت. در زندگی کاملاً برنامه داشت. حقوق ماهیانه او با اینکه زیاد نبود ولی با مدیریت صحیح نمیگذاشت دستش خالی بماند یا ما احساس کمبودی بکنیم وقتی از سرکار یا مأموریت به منزل می آمدند با وجود خستگی به من کمک می کردند.در سحرهای ماه مبارک رمضان زودتر از ما بیدار می شدند. مقدمات سفره سحر را آماده می کردند و بعداً ما را بیدار می کردند و من وقتی اعتراض می کردم با خنده می گفتند: "من واقعاً از این کار لذّت می برم."

بسیار مؤدب بود

به دیگران خصوصاً بزرگترها بسیار احترام میگذاشت گاهی اوقات که به منزل پدرم میرفتیم اگر ساعتها در حضور آنها بودیم همانطور به حالت ادب در کنار آنها مینشست حتی یک بار آنقدر در این حالت بود که پایش به شدت خواب رفت و برایش مشکل به وجود آورد.

توصیه شهید پرورش به پاسداران

نه اهل غیبت بود و نه اجازه غیبت کردن به دیگران را می داد. در عین حال بسیار اهل گذشت بود. شهید تنی نیرومند داشت و اهل ورزشهای رزمی بود و همیشه می گفت "پاسداران علاوه بر تربیت قوای روحی باید تقویت و ورزش جسم همه بپردازند و از هر جهت آماده باشند.

زندگی پس از شهادت

هیچ چیز نمی تواند کمبود همسرم را برایم جبران کند. هربار که ایشان به مأموریت می رفتند با نگرانی ها روزها را می گذراندم با اینکه او مرا آماده شهادت خود کرده بود و من ناچار این واقعیت را پذیرفته بودم. ولی آنقدر بامحبت بود که هرچه میگذشت علاقه و وابستگی من به ایشان بیشتر میشد. الان هم برایم خیلی سخت است. چون همه بار مسئولیت زندگی به عهده خودم هست؛ هم باید خلأ پدر را برای بچه ها به نوعی پُر کنم و هم نقش مادری را ایفا نمایم.

علی به یاریم میآید

گاهی اوقات که فشار مشکلات زیاد میشود و صبرم کاهش می یابد به شهید متوسل می شوم و از او استمداد میطلبم. مطمئن هستم او نیز به من یاری می رساند، اگر چنین نبود قطعاً من تاب نمی آوردم. من می دانم که روح او ناظر به ماست.چراکه خداوند در قرآن فرموده است که شهدا زنده اند و زنده به معنای واقعی. با علم به این مسئله به ادامه راه و تربیت صحیح فرزندانم امیدوار هستم و از خداوند می خواهم روح همه شهدا از جمله شهید پرورش را با ارواح پاک شهدای کربلا محشور کند و به خانواده های شهداء صبر و استقامت بر راهشان را عنایت کند تا روز قیامت شرمنده آنان نباشیم.