گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس ـ حامد افروغ؛ انقلاب اسلامی ایران را اگر از دریچه انصاف بنگریم، با اغلب انقلاب‌هایی که اسمی و رسمی برای خود دارند، فرق می‌کند و این تفاوت، برآمده از جان و دل مردمی است که قرن‌ها زیر یوق ظالمان، استخوان خرد کردند، اما سر خم نکردند.
دهه‌ای که در آن قرار داریم موسوم است به دهه فجر؛ دهه‌ای که همه دلبستگان به راه و مرام انقلاب اسلامی ـ فارغ از دلخوری‌ها و انتقاداتشان از سیاسیون و دولتمردان ـ آن را به عنوان سرآغاز طلوع خورشید اسلام در قرن حاضر، جشن می‌گیرند و با گرامیداشت یاد شهدای این واقعه عظیم، پیشانی محبت و احترام بر ساحت حق می‌سایند.
انقلاب اسلامی با همه ابعاد مادی و معنوی و همه تاثیرات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی خود ـ که مسیر تاریخ را از بیراهه‌ها و کجراهه‌ها به سمت صراط مستقیم، که همانا مسیر آمادگی برای ظهور حضرت مهدی (عج) است، تغییر داد ـ یکی از بزرگترین وقایع مظلوم عالم است که مورد بی مهری‌ها و کم توجهی‌ها قرار می‌گیرد؛ اما چرا علی‌رغم همه این ناملایمات که از داخل و خارج زخمی عمیق بر روح و جان انقلاب و انقلابیون می‌زند، هنوز به هنگام خروش، چون پتکی بر سر باطل و اهلش فرود می‌آید؟
آری اگر به دیده دل بنگریم، چهارچوب و استخوان بندی انقلاب اسلامی را که روح اسلام و حق در آن دمیده شده است، با خون کسانی محکم و ماندگار شده، که هر چه بر مظلومیتش افزون شود، اقتدارش دوچندان می‌شود. شهدای انقلاب اسلامی به سبب وقوع جنگ تحمیلی به سرعت در محاق رفتند و کمتر کسی از زجر‌ها و دلاوری‌های آنان در زیر شکنجه‌های طاقت فرسای رژیم پهلوی یاد می‌کند و اغلب مورد غفلت اند. غفلتی که نمونه آن را می‌توان در بی توجهی به وضعیت قبر شهید اندرزگو و امثال وی یافت که مدت‌ها سوت و کور و مخروبه بود.
دهه فجر به عنوان مطلع الفجر انقلاب اسلامی، باید بهانه‌ای باشد تا همه و همه به یاد بیاوریم که علاوه بر خانواده‌های شهدای دفاع مقدس و جانبازان و آزادگان آن، باید به اسلاف آن‌ها نیز توجه شود و فراموش نکنیم که کدام پابرهنگان بودند که کشور را از دهان چپاولگران درآوردند و دست متجاوزان ستمگر را برای همیشه کوتاه کردند.
دهه فجر را مغتنم می‌شماریم و بر روح آن عزیزان درود می‌فرستیم و برای بازماندگان آن انقلابیون، آرزوی توفیق و سلامت روزافزون می‌کنیم.
