بیننده باید این همه تلخی را تاب بیاورد/ گاهی مسئولیت فیلمسازان از سیاستمداران سنگین‌تر است
به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس فیلم مستند A157 از جمله فیلمهایی است که در بخش نگاه ملی جشنواره سینما حقیقت به نمایش درآمد. این فیلم که در بخش شهید آوینی هم پذیرفته شده؛ نگاهی دارد به حمله داعش به سوریه و آواره شدن کردهای مسلمان این کشور. متن زیر یادداشت کوتاهی است درباره این فیلم.
زبان آرام هنر، رساتر از فریاد است
فیلم، تصویری تکان دهنده از زندگی از دست رفته و روبه فنای روکن و هیلین، دو خواهری که با دختر آواره دیگری به نام سولاف که در نتیجه حمله نیروهای داعش مورد تعرض قرار گرفته و باردار می شود، همراهند. شرایط سخت اقامت بیماری و تنهایی به جایی می رسد که سولاف قبل از وضع حمل خودکشی می کند.
آنها به دلیل نداشتن اسناد احراز هویت حق خارج شدن از اردوگاه را حتی برای درمان ندارند. فیلم نکات تحلیلی فراوانی دارد که بدون نگاه جانبدارانه ای حضور داعش را به عنوان یک عمال تروریستی بررسی می کند. حتی نگاه کنایه آمیز فیلم به نیروهای صلیب سرخ در نزدیکی اردوگاه قابل تامل است.
زنی به نام ماریا مسئول پیگیری مشکلات این سه دختر است و تنها کار انسان دوستانه اش این است که به آنها هشدار دهد حق کشتن جنین را ندارند چرا که آنها داری روح هستند و توجهی به روح افسرده و رو به مرگ آنها ندارد. فیلم نه تظلم خواهی می کند نه نسخه ای می پیچد، دوربین تنها شاهدی است که بیننده را وادار به قضاوت می کند.
بیننده باید بتواند این همه تلخی را تاب بیاورد
لحن داستان گونه فیلم نه تنها از تلخی اثر کم نمی کند بلکه بیشتر هم می کند. نگاه صادقانه فیلم و ورودش به دنیای دخترانه و معصومانه شخصیتهای تا جایی است که ما آنها را جزیی از خود می دانیم. متاسفامه تلخی فیلم گاهی تحمل آن را برای مخاطب سخت می کند. شاید فیلمساز چاره ای جز جراحی حقیقتی که به سبب پنهان کاری رسانه های جهان نادیده گرفته شده نداشته باشد اما بیننده هم باید بتواند این همه تلخی را تاب بیاورد.
از طرفی من مخاطب اگر نتوانم درد دل این خواهران معصوم غارت زده را تحمل کنم چگونه می توانم قدمی برای آنها بردارم. امید می رود این قدم در احقاق حق مردم مظلوم عراق بخصوص زنان این جغرافیای رنجور آخرین قدم نباشد.
فیلمسازان در این شرایط مسئولیتی دشوارتر از سیاسیون دارند. گاهی زبان به ظاهر آرام هنر، رساتر از فریاد دیپلماتیک است.
