گروه فرهنگ دفاعپرس ـ رسول حسنی ولاشجردی؛ رهبر معظم انقلاب اسلامی صرفنظر از جایگاه رهبری خود در کسوت جامعه شناسی مجرب و انسان شناسی برجسته همواره بر تحکیم خانواده و ارج نهادن به مقام «زن» به عنوان مهمترین رکن خانواده تاکید دارند. شناخت استعدادها و تواناییهای زنان و به کارگیری آنان در جایگاهی که سزاوار آنان است یکی از دغدغههای همیشگی زنان است.
امام خامنهای زنان را ابدا جنس دوم در کنار مردان نمیداند، بلکه این قشر بزرگ از جامعه را شخصیتی مستقل از مردان دانسته که نقشی حیاتی در اقتدار نظام اسلامی داشته و در تحقق تمدن نوین اسلامی کاملا موثر هستند. زنان نه تنها خود در حفظ ارزشهای انقلاب اسلامی میتوانند کارآمد باشند بلکه با تربیت نسل آینده در بوجود آوردن نسلی پویا، معتقد، مومن، انقلابی و امیدوار بیمانند و بیبدیل هستند، امری که به زحمت از عهده مردان برمیآید.
عبارت «زن نه شرقی نه غربی» یک کلیدواژه مهم در ادبیات و منظومه فکری امام خامنهای است که باید زن ایرانی به آن دست پیدا کند و با رسیدن به آن الگوی زنان هم عصر خود شوند. چنین زنانی نه تنها در خانواده به عنوان همسر و مادر به درستی ایفای نقش میکنند بلکه در جامعه نیز در چارچوب حدود اسلام و در کسوت زن مومن انقلابی به رسالت اسلامی خود عمل میکند.
نوشتاری که قسمت دهم آن را در ادامه میخوانید برگرفته از بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی است که در طی چهار دهه زعامت جهان اسلام ایراد شدهاند. بیاناتی که هر فراز آن میتواند محل بحث و نظر فراوان باشد.
الگوی سوم
«زن در تعریف غالبا شرقی، همچون عنصری در حاشیه و بینقش در تاریخسازی و در تعریف غالبا غربی به مثابه موجودی که جنسیت او بر انسانیتش میچربد و ابزاری جنسی برای مردان و در خدمت سرمایهداری جدید است معرفی میشد. شیرزنان انقلاب و دفاع مقدس نشان دادند که الگوی سوم، «زن نه شرقی، نه غربی» است. زن مسلمان ایرانی تاریخ جدیدی را پیش چشم زنان جهان گشود و ثابت کرد که میتوان زن بود، عفیف بود، محجبه و شریف بود و درعین حال، در متن و مرکز بود. میتوان سنگر خانواده را پاکیزه نگاهداشت و در عرصه سیاسی و اجتماعی نیز سنگرسازیهای جدید کرد و فتوحات بزرگ به ارمغان آورد. زنانی که اوج احساس و لطف و رحمت زنانه را با روح جهاد و شهادت و مقاومت درآمیختند و مردانهترین میدانها را با شجاعت و اخلاص و فداکاری خود فتح کردند.
در انقلاب اسلامی و در دفاع مقدس، زنانی ظهور کردند که میتوانند تعریف زن و حضور او در ساحت رشد و تهذیب خویش و در ساحت حفظ خانه سالم و خانواده متعادل و در ساحت ولایت اجتماعی و جهاد امر به معروف و نهی از منکر و جهاد اجتماعی را جهانی کنند و بنبستهای بزرگ را در هم بشکنند. اقتدار و جذبه تازهای به برکت خون این زنان مجاهد در عصر جدید ظهور کرده است که زنان را ابتدا در جهان اسلام تحت تأثیر قرار داد و دیر یا زود در سرنوشت و جایگاه زنان جهان دست خواهد برد.»پیام به کنگره ملی هفده هزار زن شهید و آزاده و جانباز ۱۹ اسفند ۱۳۹۹
مرزشکنی در روابط ارمغان شوم غرب
«زن امروز ایران، در صحنه علم و سیاست و هنر و در گونه گون فعالیتهای اجتماعی، از گذشته فعالتر و میداندارتر است؛ اما اینها برای ذهن و بینش غربی و نیز رسم و آیینی که دستهای صهیونیسم و استعمار از آن ساخته، در مرتبه دوم است. در مرتبه اول، آن چیزی مهم است که ایران اسلامی آن را قاطعانه رد میکند؛ یعنی مرزشکنی در روابط زن و مرد و هتک حرمت انسانی زن و تبدیل آن به وسیلهای برای التذاذ یا دستگاهی برای مصرف مصنوعات پر زرق و برق.»
پیام به سمینار بررسی شخصیت زن از دیدگاه امام خمینی (ره) ۳ آبان ۱۳۶۸
حضور فعال در میدان مبارزه
«زنان مسلمان ایران در مسائل انقلاب و جنگ و مقاطع حساس پس از پیروزی انقلاب همواره نقش مهمی را ایفا کردند و نفوذ طبیعی و قهری خود بر همسران و پسران خویش را در راه تحقق اهداف انقلاب و مقابله با دشمنان اسلام به کار گرفتند. حضور فعال مردان در میدان مبارزه تجربهای عینی از نقش مؤثر زنان در پیشبرد انقلاب اسلامی است و روحیه، درک و فهم عمیق مادران و همسران شهدا نیز نشانه بارزی از آن است.»
بیانات در دیدار شورای مرکزی جمعیت زنان جمهوری اسلامی ۲۲ اردیبهشت ۱۳۷۱
انحطاط جامعه در گروه انحطاط زنان
«زنان غربی، بهخاطر اینکه به خانواده و به تربیت فرزند اهمیت ندادند، کارشان به جایی رسیده است که میلیونها نوجوان در کشورهای اروپایی و آمریکایی، زیر سایه آن تمدن مادی در سن ده سالگی، دوازده سالگی مشغول تبهکاری هستند؛ این به خاطر آن است که زن غربی، قدر خانواده را ندانست. در گذشته، وضع زنان غربی اینطور نبود. از سی، چهل، پنجاه سال قبل، وضع زنان غربی روزبهروز بدتر شد. آن روزی که زنان غربی این راه غلط را شروع کردند، فکر نمیکردند که کشور و جامعه آنها، دچار چنین وضعی شود. وقتی خانواده از هم پاشید، وضعیت این گونه میشود.»
بیانات در اجتماع زنان خوزستانی ۲۰ اسفند ۱۳۷۵
انتهای پیام/ 161