چرا نمی‌خواهند عمو موسی را ببینند؟!

به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، «شمس‌الملوک مصطفوی» در مراسم رونمایی از کتاب «عمو سلامت» ضمن اشاره به سابقه تدریس‌اش در دانشگاه اظهار داشت: من معلم فلسفه هستم و خیلی با فضای کار در حوزه شهدا و جانبازان میانه‌ای نداشتم. اما بعد از آشنایی با «موسی سلامت» تصمیم به نوشتن کتابی درباره این جانباز دفاع مقدس گرفتم و این امر بهانه‌ای برای آشنایی بیشتر من با دفاع مقدس شد.

مصطفوی با توضیح اینکه ما در طول تاریخ همیشه در حال دفاع بودیم نه جنگ اظهار داشت: در دنیا، اسلام به عنوان دینی خشن معرفی شده در حالی که چنین نیست. ما هیچ‌گاه جنگ طلب نبودیم. من تعجب می‌کنم از کسانی که نمی‌خواهند این مسئله را درک کنند و نمی‌توانند امثال «عمو موسی» را ببینند که سی سال است با این وضع زندگی می‌کنند.

استاد فلسفه دانشگاه تهران در ادامه گفت: من در کتاب «عمو سلامت» یک نوع زبان جدید را بیان کردم که در حوزه ادبیات دفاع مقدس سابقه نداشته است. خیلی از ناشران این حوزه قبول نکردند تا این کتاب را به دلیل نوع زبان آن منتشر کنند؛ اما «نشر حکمت» با آنکه عمده فعالیت‌اش فلسفه و حکمت است، پذیرفت تا این کتاب را منتشر کند. در واقع «عمو سلامت» اولین کتاب نشر حکمت در زمینه ادبیات دفاع مقدس است.

نویسنده عمو سلامت در باره نام کتاب تصریح کرد: من نام کتاب را «عمو سلامت، صدای پای تنهایی» گذاشتم تا بگویم هر چند عمو موسی در محافل مختلف و یادمان‌ها شرکت می‌کند، اما تنها است و این تنهایی باید دیده شود. اگر عموموسی نبود الان ما هم در فضای سوریه، لبنان و عراق زندگی می‌کردیم.

گلعلی بابایی از نویسندگان شاخص دفاع مقدس در ادامه این مراسم گفت: مقام معظم رهبری در یکی از دیدارهای‌شان با هنرمندان و نویسندگان فرمودند؛ «اینکه درباره شهدا کار می‌کنید قابل تقدیر است، اما چرا سراغ جانبازان نمی‌روید؟ توصیه من این است که به سمت این عزیزان هم بروید، حتی چند هفته‌ای با آنها زندگی کنید تا از نزدیک، مشکلات و سختی‌هایی که آنها متحمل می‌شوند را لمس کنید، تا ببینید چه زندگی پر مشقتی دارند».

بابایی در ادامه گفت: من عمو موسی را می‌شناسم و می دانم که این جانباز عزیز و شهید همت چقدر به هم ارادت داشتند. کار خانم مصطفوی قابل تقدیر است و باید کتاب‌های بیشتری در این زمینه نوشته شود.

این نویسنده حوزه دفاع مقدس درباره شیوه نگارش کتاب گفت: این کتاب نوعی دلنوشته است و همه خاطرات عموموسی نیست. اگر نویسنده می‌خواست همه آن خاطرات را تدوین کند حجم آن ده برابر چیزی می‌شد که الان منتشر شده است. من درخواست می‌کنم دوستانی که می‌توانند، برای حمایت از این کتاب همکاری بیشتری کنند. تا این اثر جای خود را در جامعه پیدا کند. اگر گوشه‌ای از مشکلات جانبازان به واسطه این کتاب گفته شود به همه جانبازان تعمیم پیدا می‌کند و شاهد نتایج مثبتی خواهیم بود.