به گزارش گروه فرهنگ دفاع‌پرس، حمید داوود آبادی از مهمترین نویسندگان حوزه ادبیات و تاریخ نگاری دفاع مقدس است که بعد از سال‌ها کار در این حوزه تجربیات فراوانی را کسب کرده است که بهره گیری از آن می‌تواند برای تربیت نسل آینده نویسندگان دفاع مقدس موثر و مفید باشد.
کتاب «مثل آب خوردن» چکیده‌ای از همه سال‌هایی است که داوود آبادی دست به قلم بوده و آثار ارزشمندی را خلق کرده است. در این کتاب شیوه‌های خاطره نویسی از نگاه و زبان داوودآبادی آورده شده است که بخش هفتم آن را در ادامه می‌خوانید.
شعار نده
هر خاطره باید انتهای مشخصی داشته باشند. مثلا مجروحیت، مرخصی تسویه حساب و....
سعی کن در نوشتن هر بخش از خاطراتت به این سؤالات جواب بدهی آن هم در قالب خاطره نه پاسخ مستقیم. «کی» چه کسانی در خاطره حضور داشته‌اند و درباره آنها داری می‌نویسی؟ «کی» حادثه مورد نظر چه زمانی اتفاق افتاده است؟ هم از نظر سال و ماه هم از نظر شب یا روز. «کجا» محل وقوع حادثه را دقیق بگو و نشانی آن را بده. «چی» موضوع مورد نظر چیست؟ انقلاب، جنگ، شناسایی، حمله، شکست، پیروزی عملیات یا....«چطور» سعی کن ریز تا ریز اینکه چطور آن حادثه رخ داده، بنویسی.
برای نوشتن هدف داشته باش بی‌هدف و انگیزه که بنویسی دو روزه خسته می‌شوی. حواست باشد هر اتفاقی جلوی چشمت افتاده خاطرات تو محسوب می‌شود.
خاطراتت را امروزی نکن سلایق و علایق امروز تو با ۳۰ سال پیش خیلی فرق دارد. چرا درباره علل و انگیزۀ حوادث و چرایی آن، تا آنجا که اطلاع داری بنویس.
به هیچ وجه از قالب داستان رمان و امثال آن برای بیان خاطره استفاده نکن تا خاطره بر اخلاص و نابی خود باقی بماند. حواست باشد فقط قرار است خاطره بنویسی.
موقع نوشتن نزنی توی فاز فیلمنامه‌نویسی انشاءالله وقتی کتابت چاپ شد می‌شود از آن برای فیلم و سریال هم برداشت کرد.
ترتیب زمانی خاطرات را حداقل در حد ماه و یا فصل حفظ کن و هر ماجرا را در جای خودش بیاور. از به کار بردن توضیحات اضافی که ربطی به ماجرا ندارد و خاطره را از مسیر خود خارج می‌سازد خودداری کن.
حواست باشد در نوشتن حواشی خاطرات زیاده‌روی نکنی یعنی آن قدر حاشیه نروی که خواننده خسته شود. البته عدم زیاده‌روی و جلوگیری از توضیحات اضافی باعث نشود که خیلی چیز‌ها را ننویسی و خاطرات را ابتر بگذاری.
شهدا را اسطوره‌های دست نیافتنی نکن آنها هم آدم بودند و مثل من و تو جوانی کردند، زندگی کردند و سرانجام با خودشان کاری کردند که به مقصود رسیدند آن مهم است. اینها را توی خاطراتت بیاور.
وسط خاطره‌نویسی نزنی به دشت کربلا روضه خوانی و مداحی راه نیندازی خودت را هم با یاران امام حسین (علیه السلام) مقایسه نکن خودت باش.
روضه غریبانه و احساسی ننویس «آی شهدا کجایید؟» از به کار بردن جملات و عبارات شعاری و دهان پرکن پرهیز کن.
از کلی گویی به شدت پرهیز کن و همۀ ماجرا را به طور کامل و جزء به جزء بیان کن. امنیتی بازی در نیا سری‌ترین چیز‌ها هم بعد از ۳۰ سال عادی می‌شوند.
وسط نوشتن سخنرانی نکن. لازم نیست همه پیام‌هایی را که توی این ۳۰ ساله توی دلت نگه داشتی برای نسل امروز بگویی. وسط نوشتن ننشین غلط گیری کن آن مال مراحل بعد است، چون هم وقتت را می‌گیرد هم سرد و هم تنبلت می‌کند.
انتهای پیام/ 161
