به گزارش دفاع‌پرس از سنندج، «ملاطاهر عبدالکریم» سال ۱۳۲۸ در شهر «سلیمانیه» عراق دیده به جهان گشود. وی چهار ساله بود که پدر روحانی خود «ملاصالح» را از دست داد و از آن پس تحت تعلیم عمویش «ملاعمر» قرار گرفت و قرآن را آموخت و سپس به مدارس علوم دینی رفت و اجازه افتاء در مذهب امام شافعی را از «ملاشیخ محمد برنجی» دریافت کرد.
«ملاطاهر» با زبان‌های ترکی، فارسی، عربی و انگلیسی آشنایی کامل داشت؛ بنابراین نگارش شرحی بر نهج البلاغه را آغاز کرد که ناتمام ماند. از طرفی دیگر، ضمن تحصیل، حرفه ساعت‌سازی را آموخت و از طریق تعمیر ساعت، امرار معاش کرد.
سال ۱۳۵۷ که انقلاب اسلامی در ایران به پیروزی رسید، مردم عراق احساس کردند که با تکیه بر اسلام ناب و پیروی از روحانیت، می‌توان بر ظالمان و ایادی استکبار پیروز شد؛ آن‌ها چشم به نهضت امام خمینی (ره) دوخته بودند و آرزو می‌کردند که روزی بتوانند مانند ایران، حکومت اسلامی در کشورشان برپا کنند؛ از این جهت بود که حکومت حزب بعث عراق به‌وسیله آمریکایی‌ها و دوستانش، برای دفع اندیشه اسلام‌خواهی و منصرف کردن مردم عراق از توجه به انقلاب اسلامی ایران، کمر به نابودی جمهوری اسلامی ایران بست؛ اما این اندیشه خامی بود که همه دشمنان اسلام در آن فرو ماندند.
بسیاری از مردم عراق، همچنان مترصد بودند که بتوانند همچون مردم ایران، انقلاب بزرگ مردمی برپا کنند؛ از این رو با شروع جنگ تحمیلی رژیم بعث عراق علیه ایران اسلامی، برخی از آن‌ها به کشورمان مهاجرت کردند و در کنار برادران مسلمان خود علیه دشمن بعثی به نبرد پرداختند؛ «ملاطاهر عبدالکریم» از جمله این افراد بود که وقتی از سوی مأموران بعثی شناسایی شد، به ایران عزیمت کرد.
وی با قرارگاه رمضان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی همکاری مستمر داشت و در تمام مأموریت‌های خویش با شجاعت و رشادت تمام به نبرد پرداخت و با توکل به خداوند متعال هیچ‌گاه در جهاد با نامسلمانان از پای ننشست.
«ملاطاهر عبدالکریم» سرانجام نوزدهم اسفند سال ۱۳۶۳ بر اثر بمباران هوایی رژیم بعث عراق، همراه پسر ۱۱ ساله‌اش در شهر «مریوان» به شهادت رسید و پیکر مطهرش در همان شهر به خاک سپرده شد. از این شهید بزرگوار پنج فرزند به یادگار مانده است.
انتهای پیام/
