به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس، استاد محمدتقی فیاض بخش در فضیلت و اعمال ماه رجب آورده است:
مرحوم سید بن طاووس در ابتدای مراقبات ماه رجب می فرماید: معنای ماه حرام این است که اعراب جاهلی که به بهانه های واهی به جنگ و غارت یکدیگر می پرداختند(چنان که جنگ های یک صد ساله ی اوس و خزرج در مدینه معرف است) با هم قرار گذاشتند که در چهار ماه از سال جنگ و خون ریزی را کنار بگذارند و به زندگی شخصی و کارهای قبیله و زن و فرزند سر و سامانی دهند و خلاصه مدتی آرامش داشته باشند.
ایشان می فرمایند: ببینید حتی عرب جاهلی حرمت رجب را حفظ می کرد، پس ما هم یاد بگیریم و در این ماه با پروردگار نجنگیم! جنگ با پروردگار یعنی چه؟ یعنی پیروی از هوای نفس؛ دوستی با شیطان، دشمنی با خدا و اعلان جنگ با پروردگار است.
بنابر این روایت شریف، کسی که یکی از اولیای خدا را خوار بداند، با خدا اعلام جنگ کرده. در قدم اول از معنی ظاهری لغت می شود برداشت کرد که وهن ولیای از اولیای خدا یعنی توهین به یکی از مومنین یا اولیای الهی یا ناسزا گفتن یا بالاتر با او در جنگ افتادن. اما اگر گستردهتر مسئله را ببینیم اصل ولایت و ایمان به فطرت توحیدی خودمان بازمیگردد. آیا وقتی ما مرتکب گناه می شویم، اعلام جنگ با فطرت توحیدی خودمان نمی دهیم؟ چه ولیای بالاتر از امام زمان؟
چه ولیای بالاتر از پیغمبر اکرم؟ ارتکاب ما به گناه، اعلام جنگ کردن با این بزرگواران است؛ اعلان جنگ با خداست. «من اهاننی» به این معناست. میگوید کسی که فطرت توحیدی خودش را با گناه خوار میکند، با خدای خودش اعلام جنگ می کند.
ماه شعبان حرم پیغمبر صلی الله علیه و آله است. ماه رجب حرم امیرالمومنین علیهالسلام است. ماه رمضان حرم پروردگار است. لذا هر کسی در این حرم بی ادبی کرد، جرمش دو چندان و عقابش بیشتر است. کما اینکه کسی که در این حرم ادب به خرج دهد، مدارج تعالی را سریعتر طی می کند. بنابراین اصل اولی در ماه رجب که اول ماه های حرام است، حفظ حریم این ماه می باشد و چنانکه جنگ با دیگران در این ماه حرام است، جنگ با خداوند و ارتکاب گناه، حرمت بیشتری دارد.
نکته ی ظریف دیگری که مرحوم سید بن طاووس در اقبال پیرامون حرمت ماه رجب ذکر می کنند آن است که اگر ماه رجب از ماه های حرام است، یعنی قرقگاه الهی است و بندگان در این ماه در حریم امن پادشاهی مقتدر قرار دارند که اجازه نمی دهد شیاطین و دشمنان بر آنان یورش ببرند، بنابراین اولاً بکوشیم از این حرم امن الهی حداکثر بهره را در کسب کمال ببریم، که معلوم نیست اگر به خود واگذار شویم تا چه مقدار بتوانیم از شرور دشمنانان در امان باشیم.
