جهان‌بینی انسانی امدادگران و کنش اخلاقی پرستاران

گروه استان‌های دفاع‌پرس - «غلامرضا بنی‌اسدی» روزنامه‌نگار و پیشکسوت دفاع مقدس؛ نجات جان یک انسان خیلی بهتر از کشتن یک آدم حتی اگر او دشمن ما باشد. این جمله‌ای بود که مسئول انتخاب نیرو برای امدادگری گفت و با همین جمله کلیدی، جمعی از رزمندگانی که برای جنگیدن آموزش می‌دیدند را با خود برد. جمله‌ای که بعد ۳۵ سال از پادگان آموزشی در تربت حیدریه تا جبهه‌های مختلف و تا امروز همراه من است. این نگاه، ویترینی است برای جهان‌بینی مبتنی بر زندگی.

او زندگی را حقی می‌دید که خدا برای خلقش تقدیر فرموده است. حراست از این حق نیز تکلیفی بود برای اهل معرفت که در همه ایام باید تحریر شود. اتفاقا یکی از مؤلفه‌هایی ‌که غیریت‌سازی می‌کرد میان ما و دشمن همین نگاه بود. آنان بر مرگ حریص بودند و به کشتن، فربه می‌شد جان‌شان اما ما به زندگی شایق بودیم و حتی برای نجات جان سرباز متجاوز که زخم برداشته بود، نه فقط به اقدام پزشکی همت می‌کردیم که حتی آستین را برای اهدای خون به او هم بالا می‌زدیم. همین هم بود که ما را در انسانیت در مراحل بالا می‌نشاند.

رزمنده مجروح ما یا به تیر، پاسخ می‌گرفت و در بهترین حالات به تیغ‌های ناشکیبا که دست و پا می‌بریدند اما اسرای عراقی، به جوانمردی ایرانی پاسخ می‌گرفتند که سلامت را برایشان رقم می‌زد. فقط امدادگران ما چنین نگاهی نداشتند که رزمنده تفنگ به دست ما هم با همین جهان‌بینی پشت سنگر قرار می‌گرفت. جز به ضرورتی حیاتی، ماشه را نمی‌چکاند. در همین سپهر اندیشه‌ای، تیرزدن‌مان مثل تیغ‌زدن پیشوایان ما حیات‌آفرین بود اما نجات به قرائت امدادگران، هم واجد زندگی‌بخشی بود هم حیات. همان که در مفاهیم معرفتی می‌توان به مرحله طیبه رساند. نجات‌گران ما به صفتی چنین متصف بودند و این بود که آنان را در فهرست نورانی پرستاران و سلامت‌بانان، جلوه‌ای خاص می‌بخشید.

امروز که پرستاران در زادروز مبارک حضرت زینب کبری (س)، صاحب روز و هویت شده‌اند شایسته است که خط سلامت‌بانی را از دیرباز تا امروز به رسم تقدیر بنگریم و برای فرداها نیز به تجلیل و خدمت بیشتر برای این قشر، رسمی نیکو بنا نهیم. بدانیم که تکریم پرستار، فراتر از حرمت نهادن به شخص، تعظیم شخصیت و مکتبی است که زندگی سالم را حق انسان می‌داند و برای احیا و احقاق این حق، ایثار را به حقیقی‌ترین معنا، رسم خویش می‌کند.

این را در یکی دو سال اخیر بیش از همیشه فهمیدیم. وقتی کرونا به ایلغار مرگ پرداخت و تیغ در زندگی نهاد این پرستاران بودند که در کنار پزشکان، از جان خود گذشتند تا جامعه به سلامت برسد. چه مردان و زنانی که شربت شهادت نوشیدند تا مردمان به شربت سلامت برسند. اینان نشان دادند که به همان جهان‌بینی امدادگران عصر خدایی دفاع مقدس باور و التزام دارند. نتیجه این التزام عملی را هم در توسعه سلامت و تاراندن کرونا دیدیم. همین هم می‌طلبد که بیش از گذشته به مقام پرستار احترام بگذاریم و مسئولان با توجه ویژه به شأن حرفه‌ای و امور معیشتی آنان تکلیف خویش را در برابر اینان به انجام رسانند. بکوشند مسئولان و تلاش کنیم همه ما که شأن حرفه‌ای و اقتصادی و سطح زندگی پرستار در تراز شخصیت رفیع معنوی او، تحقق پیدا کند، ان شاالله.

انتهای پیام/