خبرگزاری دفاع مقدس، شیعه و جریان فکرى آن، در طول تاریخ ظلم ستیز و استکبارستیز بوده است و تاریخ ایران خود گواه بر این مدعاست. حضور علماى شیعه درکنار مردم سبب شد تا استعمار انگلیس نتواند ایران را به یغما ببرد و همواره اتحاد میان روحانیت و آحاد مردم در برابر باج خواهى هاى انگلیس و باج دهى قاجار و پهلوى مقاومت از خود نشان داد.
بى شک حضور روحانیت شیعه و مردم در شکل گیرى جنبش مشروطه امرى بى بدیل بوده است و کنار گذاردن این دو عنصر فعال در این جنبش سبب شد تا جنبش مشروطه به بیراهه رود و بریتانیا و فراماسونرى، آن را در کنترل خود قرار دهد.
با کودتاى سوم اسفند 1299 و سپس به قدرت رسیدن رضاخان عمر مشروطه نیز خاتمه یافت و این مهره انگلیس با سرکوب روحانیت شیعه و مردم یک نظام دیکتاتورى را بر ایران حاکم کرد. اما همین مهره به ظاهر قدرتمند که با تمایل به آلمان ها در جنگ دوم جهانى به ارباب خود پشت کرد، از صحنه سیاسی کنار گذاشته شد تا بلافاصله آمریکا و انگلیس در راستاى حفظ منافع خود فرزند او (محمدرضا پهلوى) را بر تخت سلطنت بنشانند.
دوران اولیه حکومت محمدرضا همراه با قدرت گرفتن مجلس به رهبرى مصدق السلطنه و با همراهى آیت الله کاشانى همراه بود و ملى شدن صنعت نفت ایران بزرگ ترین دستاورد تاریخى از دوران اولیه حکومت محمدرضا شاه و کوتاه بودن دست وى در کنترل ایران بود که همراهى مردم و روحانیت در کنار مجلس دست انگلیس را از نفت ایران کوتاه کرد. اما دیرى نپایید که با کودتاى 28 مرداد 1332 و عملیات چکمه که با همراهى آمریکا و انگلیس انجام شد، مصدق از قدرت کنار رفت و نهضت مردم سرکوب شد و محمدرضا پهلوى با دیکتاتورى بى سابقه اى بر اریکه قدرت نشست تا با کمک ساواک ایران را تحت کنترل خود در بیاورد. دیکتاتورى که با حمایت متحد خود یعنى آمریکا همراه بود، آمریکایى که مدعى جهانى آزاد و دمکراسى و مردم سالارى در نظام بین الملل بود!
ساواک و شاه ایران تا یک دهه توانستند با رعب و وحشت ایران را اداره کنند اما قیام 1342 که به قیام 15 خرداد معروف بود نقطه شروع و نقطه عطفى در تاریخ معاصر به شمار مى رفت چرا که دمل هاى چرکین حکومت شاه سر باز زد و مخالفت ها علیه حکومت پهلوى یک حالت آشکار و علنى به خود گرفت.
مبارزات مسلحانه علیه حکومت شاه تا سقوط کامل آن از 1342 تا 1357 توسط مخالفین حکومت انجام شد. در این میان هدایت و رهبرى انقلاب توسط حضرت امام خمینى(ره) نقش بسیار مؤثرى را در به ثمر رسیدن انقلاب ایفا کرد.
تصویب لایحه ای موسوم به کاپیتولاسیون در مجلسین شوراى ملى و سنا در 13 آبان 1343 و تبعید امام خمینی(ره) نقش کاتالیزور را در شکل گیرى امواج انقلاب داشت، چرا که در این اعتراضات مردم نیز همراه روحانیت شیعه بودند.
شاه نیز با تکیه بر قدرت فروش نفت و اتحاد با آمریکا و غرب، دچار غرور و خودبینى دیکتاتورمأبانه اى شده بود و در توهمات خود به دنبال تمدن بزرگ بود، اما غافل از این بود که در زیر پوست حکومت او، آحاد مختلف مردم و گروه هاى سیاسى و اجتماعى مخالفت سرسخت رژیم پهلوى بودند و این وضعیت در دهه 1350 شتاب بیشترى پیدا کرد.
شاه عملاً تمام فعالیت گروه هاى سیاسى را باطل کرده بود و حزب رستاخیز نیز فقط در نام و به اسم، یک حزب بود بلکه حالت فرمایشى و نمایشى از یک حزب را بازى مى کرد، به طورى که حزب رستاخیز در طول دوران فعالیت خود حتى در میان طرفداران حاکمیت هم نتوانست به عنوان پایگاهى مؤثر، ایفاگر نقش یک حزب واقعى باشد و عملاً تأثیر منفى براى حکومت پهلوى بر جای گذاشت و شدت مخالفت ها را علیه رژیم پهلوى افزایش داد.
این تحولات که از نیمه دوم سال 1355 تا 22 بهمن 1357 شدت بیشترى پیدا کرد عبارت بودند از:
1ـ شهادت آیت الله سید مصطفى خمینى در آبان 1356.
2ـ انتشار مقاله توهین آمیز «ایران و استعمار سرخ و سیاه» در روزنامه اطلاعات به قلم احمد رشیدى مطلق در تاریخ 17 دى 1356.
3ـ قیام 19 دى 1356 قم که به تظاهرات خونین و قیام بر ضد حکومت تبدیل شد که به دنبال آن موج مخالفت ها در دیگر شهرها و مناطق کشور نیز بالا گرفت. قیام مردم تبریز به مناسبت چهلم شهداى قم در 29 بهمن 1356 به گستره وسیع مخالفت هاى مردم تبدیل گشت.
4ـ واقعه تأسفبار آتش سوزى در سینما رکس آبادان در واپسین روزهاى مرداد 1357 که به استعفاى جمشید آموزگاز از نخست وزیرى و جایگزینى شریف امامى در 5 شهریور 1357 منجر شد.
5ـ واقعه 17 شهریور در دوران شریف امامى که مدعى دولت آشتى ملى بود که در این واقعه خونین بیش از 4000 نفر به شهادت رسیدند.
6ـ از مهرماه 1357 با فشار حکومت کارتر رییس جمهور دمکرات امریکا، شاه فضاى باز سیاسى اعلام کرد و لغو تدریجى سانسور، آزادى زندانیان سیاسى، فعالیت گروه ها و احزاب مخالف رژیم پهلوى روند انقلاب را پرشتاب کرد و رهبرى حضرت امام خمینى(ره) در اتحاد این گروه ها علیه رژیم شاه عملاً دیگر مجال فرصت تصمیم گیرى درست را از رژیم پهلوى گرفت و شاه مجبور شد در 26 دى ماه 1357 از ایران فرار کند و حکومت را به دولت بختیار و شوراى سلطنت بسپارد تا واپسین قطعه هاى پازل سقوط سیاسى حکومت پهلوى نقش ببندد.
با این تحولات بختیار نیز نتوانست در برابر موج انقلاب دوام بیاورد. وى مأیوسانه مى کوشید که با طرح هایى مانند انحلال ساواک، لغو سانسور، دفاع از قانون اساسى، آشتى ملى و طرح گفتمان با مخالفین رژیم، نظام پوسیده پهلوى را از خطر سقوط نجات دهد اما نتوانست به این مهم دست پیدا کند.
ورود امام خمینى(ره) به ایران در 12 بهمن 1357، فصل الخطاب سقوط حکومت شاه و پهلوى دوم و آغاز حکومت اسلامى در ایران بود و دولت بختیار در 22 بهمن 1357 سقوط کرد و انقلاب پیروز شد و پیروزى انقلاب اسلامى توانست پایانى بر حکومت دیکتاتورى پهلوى و وابسته به استعمار و امپریالیسم انگلیس و آمریکا باشد. آغازى که در 12 فروردین 1358 با رأى مردم منجر به تأسیس جمهورى اسلامى ایران شد.
