شور مقاومت

به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، هر ملتی برای بقا و تقویت هویت فرهنگی و تاریخی خویش به نمادهایی نیاز دارد و سید مجتبی هاشمی بیش از هر چیز نماد مقاومت مردمی در برابر اشغالگران خاک میهن اسلامی است. در روزهای نخستین پیروزی انقلاب اسلامی و در روزهایی که نظام هنوز دست به گریبان چالش های ابتدایی انقلاب بود، نهادهای دفاعی آن از نظر دشمنان به قدری سست بنیاد به نظر می رسیدند که رژیم بعثی عراق به خود وعده فتح 3 روزه تهران را داده بود! ارتش شاهنشاهی که پس از پیروزی انقلاب اسلامی و اعدام یا فرار فرماندهان خائن آن دچار فترت و آشفتگی شده بود، اینک تحت فرماندهی رئیس جمهور وقت، بنی صدر که از کمترین دانش و تجربه فرماندهی نیز بی بهره بود، ضعیف ترین روزهای خود را از لحاظ توان دفاعی سپری می کرد و سپاه و بسیج نیز هنوز ساختار کارآمدی پیدا نکرده بودند.
در چنین شرایطی بود که نیروهای غیور، شجاع و جان بر کف مردمی در قالب گروه های پارتیزانی خودجوش به دفاع از سرزمین و آئین خویش پرداختند و حماسه ها آفریدند؛ از همین رو شاید بتوان بزرگ ترین اشتباه دشمن و اربابان وی را به حساب نیاوردن غیرت دلیرمردان این مرز و بوم دانست که سنگر به سنگر برای حفظ خاک میهن با دستان خالی به مقاومت برخاستند، قدرتی که هنوز هم دشمنان این سرزمین را به رغم مجهز بودن به آخرین تسلیحات نظامی، همچنان پشت مرزهای این خاک متبرک به تربت شهدا نگاه می دارد و ایران را به حقیقت به جزیره ثباتی در میان کشورهای متلاطم منطقه بدل ساخته است.
یکی از حساس ترین نقاط استراتژیک ایران، یعنی خرمشهر و آبادان، در نقطه اتصال خاک ایران زمین با خلیج فارس و کشور عراق، اهمیت ویژه ای برای اشغالگران داشت و لذا "فدائیان اسلام" به فرماندهی شهید سید مجتبی هاشمی با درک این موقعیت خطیر به دفاع از این مواضع پرداختند و در شکستن حصر آبادان نقشی بی بدیل و یگانه را ایفا نمودند.
پیشینه مبارزاتی شهید سید مجتبی هاشمی، این فرمانده پرهیبت جنگ های نامنظم در منطقه خلیج فارس، به 15 خرداد 1342 بازمی گشت، اما وی تا پیش از دوران دفاع مقدس چهره شناخته شده ای نبود و خود نیز تلاشی برای جلوه کردن به خرج نمی داد و تواضع جوانمردانه اش به گونه ای بود که تنها چشمان تیزبین مردی چون شهید چمران، آن را دریافت و ارج نهاد.
شاید بتوان بالاترین ویژگی شهید هاشمی را توانائی جذب طیف هائی دانست که جز از انسان های تیزهوش و باتجربه ای جز او بر نمی آمد. او نیروهای علاقه مند به دفاع از کشور، اما رانده شده از سوی دیگران را نیز پروانه سان به گرد شمع وجود خود جذب کرد و بر اساس همین مشی و روحیه بود که پیش از آن نیز توانسته بود در کمیته منطقه 9 تهران - که از یک سو با خلافکاران ویژه سر و کار داشت و از سوی دیگر نخبگان و روحانیون و مسئولین، بیش از هر کمیته ای با آن در ارتباط بودند- به خوبی ایفای نقش نماید.
او که هرگز لباس رزم خویش را تا لحظه ای که با خون خویش بر آن شرافت بخشید، از تن بیرون نیاورد، بی شک نماد شجاعت، پایمردی، ایثار و ایمان مردمان این کهن بوم و بر است که در طی تاریخ، هرگز فرصت اشغالگری به بیگانگان را نداده و با جان و مال و خانمان خویش همواره دشمنان این سرزمین خدائی را وادار به تسلیم و زبونی کرده اند.

منبع:شاهد یاران