شهید هاشمی حماسه ها آفرید

به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، در نخستین روزهای مقاومت خرمشهر نقش بی بدیل نیروهای مردمی تحت فرماندهی بزرگانی چون شهید هاشمی و شهید شیخ شریف متاسفانه آن گونه که باید بیان و ارزیابی نشده است. این گفتگو با فرزند آن شهید شریف قنوتی که همراه پدر بوده است خوشبختانه در حد مجالی که مطالبی از این دست فراهم می سازد شرح دقیق و کاملی از این ایثارهاست.

نام شهید مجتبی هاشمی همزمان با حماسه خرمشهر مطرح می شود. آیا آشنایی شما با وی به همین مقطع بر می گردد یا قبل از آمدن هم با هم آشنایی داشتید؟
 
بسم الله الرحمن الرحیم.
مقدمتا باید مطالبی را عرض کنم در باب عظمت مقاومت خرمشهرکه بعد از قیام حضرت اباعبدالله(ع) در کربلا، ما دومی برای آن نمی شناسیم. من پیروزی 8 سال دفاع مقدس ما، پیروزی 31 روزه مردم مبارز و سلحشور غزه، همه را پیرو مقاومت خرمشهر می دانم که اگر مقاومت خرمشهر نبود، امروز معلوم نبود که بر سر انقلاب ما چه آمده بود و اسلام چه صدماتی خورده بود. منتهی هرکسی به اندازه استعداد خودش می تواند این مقاومت را تشریح کند و هنوز ملت ما که هیچ، حتی برای مسئولین ما هم چون این حماسه هنوز تازه است، عظمت و اهمیت آن را درک نکرده اند و هر چه می گذرد ارزش و اهمیت این مقاومت برای ما روشنتر می شود.
سال گذشته ،ما از فکه و شوش... دیداری داشتیم و سردار فتح الله جعفری مطلبی را نقل کرد و گفت که حالا خیلی مانده تا ما به عظمت مقاومت خرمشهر پی ببریم و آن مطلب این بود که عراقی ها ازسمت چپ به خوزستان حمله کردند و تا کناره پل کرخه آمدند و آنجا ایستادند. آنها منتظر بودند و لشکرهایی که به خرمشهر حمله کرده بودند، ابتدا خرمشهر را تصرف کنند و بعد به آبادان برسند و بعد ازآبادان، لشکرها از چپ و راست، به طرف اهواز و اندیمشک و دزفول هجوم بیاورند. اینها قرار گذاشته بودند، بعد از تصرف خرمشهر به سمت اهواز حرکت کنند و قبل از آن حرکت نکنند، کما اینکه بعد از تصرف خرمشهر دهلران را تصرف کردند و به سمت اهواز آمدند.
عظمت عملکرد نیروهای مردمی این بود که اجازه ندادند لشکرهای چپ و راست عراق به یکدیگر ملحق شوند و برای تصرف شهرهای خوزستان حرکت کنند. تصورش را بکنید که این رزمندگان و دلیر مردان چه خدمت بزرگی در این خطه کردند. یکی از دلیر مردانی که در آن مقطع زمانی مظلومیت انقلاب و تنهایی امام و انقلاب بود به سمت خرمشهر، یعنی آن صحنه کربلایی آمد، شهید سید مجتبی هاشمی بود. در آن برهه چنان آتشی در خرمشهر و خوزستان بر پا شد که مردم گیج شدند و واقعاً نمی فهمیدند چه باید بکنند. هر کسی سعی داشت جانش را بردارد و نجات بدهد. شما در خرمشهر خانواده ای را می دیدید که نه پولی برداشتند، نه وسیله ای، نه چیزی. خانمها چادرها را بر سر کردند و بچه ها را به بغل گرفتند و فرار کردند و امیدشان هم این بود که همان شب غائله تمام می شود و فردا به خانه هایشان برمی گردند.
در این وانفسا ارتشی وجود نداشت و پس از انقلاب، بسیاری از فرماندهان آن یا معدوم شده و یا فرار کرده بودند. تمام قدرت یک ارتش به فرماندهان آن است و بعد به ابزار و تجهیزات آن است. ولی ارتش ما به وضعیت ضعیفی دچار شده بود. سپاه هم که یک نهاد نونهال بود که قویترین اسلحه ای که در اختیار داشت، مثلاًً ژ-3 بود و تعداد بسیار کمی آر.پی.جی و چند عدد خمپاره 60. سپاه آبادان به جزیره خارک رفته و یک توپ 106 را برای آموزش بچه های سپاه آبادان و خرمشهر آورده بود. تانکهایی که از ارتش به میدان جنگ آمده بودند، غالباً یا گلوله نداشتند یا لوله تانک خراب بود یا خود تانک از کار افتاده بود. خلاصه اینکه به درد نمی خورد. اگر هم این اشکالات وجود نداشتند، فرماندهان می گفتند به ما دستور شلیک نداده اند. اینهایی را که عرض می کنم برای این است که می خواهم فضای آن روز را برای شما ترسیم کنم تا پی به ارزش کار دلاورمردانی چون شهید هاشمی ببرید. از یک طرف هم عده ای خود فروخته را داشتیم به نام خلق عرب که البته مردم عراق خوزستان جزو اینها نبودند. اینها نه تنها درخوزستان که در بلوچستان و کردستان و گنبد و سایر نقاط ایران هم بودند و هر روز با هدایت بیگانگان مثل قارچ از زمین سبز می شدند. از یک طرف ضعف نیروهای نظامی را داشتیم و از یک طرف خیانت اینها را و خلاصه از نظر فرماندهی، تجهیزات، ضعف روحی و همه چیز در شرایط بسیار بدی گرفتار شده بودیم. نیروهای اندک کار آمد ما هم که از روز اول درکردستان و گنبد و سایر نقاط درگیر ضد انقلاب بودند. بسیج به امر امام تشکیل شده بود. اما هنوز شکل منسجمی نگرفته بود و هنوز توان آن محسوس نبود. روزهای اولی که مردم به میدان جنگ آمدند، به آنها نیروهای مردمی می گفتند و عنوان بسیج مطرح نبود.
منافقین که با نیت و اراده و آگاهی کامل بر مقاصدشان از شهرهای مختلف به خرمشهر آمده بودند، هر جا که به سلاح دسترسی پیدا می کردند آنها را به سرقت می بردند تا به شهرها بیاورند و در شهرها آشوب ایجاد و جبهه را تضعیف کنند و رزمندگان اسلام هر چه زودتر شکست بخورند. بعد از امام، از نظر فرماندهی و مقام ،رئیس جمهور را داشتیم که باید خادمترین فرد به انقلاب و اسلام می بود. اما خائن ترین افراد از آب درآمد و هیچ کاری هم در قبال او نمی شد کرد و راه پس و پیشی برای رزمندگان وجود نداشت. امام فرماندهی کل قوا را به او محول کردند و او به جای اینکه بیاید سپاه و نیروی مردمی را تجهیز کند، جلوی این کار را می گرفت.
یک روز در خرمشهر آمدند و به شیخ شریف گفتند که یک جیپ مهمات دارد از شهر بیرون برده می شود. گفتیم جلویش را بگیرید، گفتند قدرتی نداریم. اینها می گویند ما نیروهای بنی صدر هستیم ،این سلاحها، خراب هستند و ما آمده ایم اینها را ببریم. شیخ شریف خودش وارد عمل شد و گفت: «اسلحه ها را کجا می برید؟ بچه های ما اسلحه ندارند» گفتند: «ما نیروی بنی صدر هستیم و این سلاحها خرابند و باید آنها را ببریم». ایشان گفت فعلاً فرماندهی منطقه را من به عهده دارم. این اسلح ها را پیاده کنید و بگذارید بچه های ما مسلح شوند. خلاصه درگیری بین بچه های شیخ شریف و بچه های بنی صدر بالا گرفت. حالا شما تصورش را بکنید بنی صدری که فرمانده کل قواست، در معرکه داشت چگونه عمل می کرد. اینها را می گویم تا ببینند در چه وضعیتی بودیم. خلاصه شیخ شریف گلنگدن را کشید و گفت: «اگر حرکت کنید می زنم». در آن زمان بهترین ماشین جیب آهو بود که آنها در اختیار داشتند. ماشین را روشن کردند و شیخ چرخهای ماشین را به رگبار بست و ماشین خوابید. بعد به بچه ها گفت: «سریع اسلحه ها را تخلیه کنید» اینها گفتند: «می رویم به بنی صدر می گوییم» شیخ گفت: «به هر کسی که دلتان می خواهد بروید بگویید».

خاطره ای دیگری را بیان می کنم تا عظمت کار امثال شهید هاشمی برای جامعه ما و تاریخ آینده روشن شود. آیت الله عراقی که رئیس دادگاههای انقلاب آبادان و خرمشهر و رئیس دادگاه های ارتش استان بود نقل می کند: «به گردان دژ خرمشهر آمدم و مرا راه ندادند! اما ناگهان دیدم عده ای که چهره هایشان بسیار برایم آشنا بود ،دارند سلاحهایی را تحویل می گیرند. خوب که دقت کردم، دیدم ما اینها را به عنوان منافق محاکمه و بعد آزاد کرده بودیم و حالا اینها به ستاد بنی صدر رفته و در گردان دژ مستقر شده بودند. فوراً به بچه ها گفتم اسلحه ها را بگیرند و آنها را دستگیر کنند».
در خرمشهر مردمی که شاید در دوران انقلاب فقط صدای تیراندازی هایی را شنیده بودند و یا در سالهای 57 تا 59 که در خرمشهر بمب گذاری هایی صورت گرفت، صدای انفجار بمب را شنیده و چند شهید داده بودند و یا خبر درگیریهای بچه های سپاه در مرز به گوششان خورده بود، حالا ناگهان انواع و اقسام سلاح ها مثل باران روی سرشان سرازیر شده بود. یعنی خانم خانه توی حیاط نشسته است و دارد رخت شوهر و بچه هایش را می شوید و فرزندش هم دارد بازی می کند که ناگهان خمپاره توی حیاط می افتد و همه تکه پاره می شوند و آنهایی هم که جان به در برده اند، نمی دانند چه بکنند. آن روزها در خرمشهر در خانه های مردم کمتر با جنازه سالم برخورد می کردید. بلکه بیشتر پا و دست و کله بود که این طرف و آن طرف افتاده بود. باید این تکه ها را توی پتو یا چادر شب جمع می کردید تا بتوانید ببرید و دفن کنید.
عراقی ها توپهای 105 را کنار هم می گذاشتند وآن قدر امکانات داشتند که 5 تا 5 تا شلیک می کردند و ما به اینها می گفتیم خسمه خمسه. فکر می کردیم یک سلاح جدید آمده که 5 تا لوله دارد و 5 تا گلوله را با هم می زند، درحالیکه اینها 5 تا توپ بود که با هم می زدند. در چنین موقعیتی مردم نمی دانستند بروند؟بمانند؟ تکلیف هیچ کس معلوم نبود. اصلاً دشمن را نمی دیدند و از آسمان و زمین مورد حمله قرار گرفته بودند.
مطلب دیگری را از مظلومیت امام و خرمشهر و مردم و انقلاب، خود من در صحنه حضور داشتم که شیخ شریف وارد شد و دو نفر از سربازهای دژبان جلوی او را گرفتند و گفتند: «باید سلاح هایتان را تحویل بدهید» شیخ شریف گفت: «ما آمده ایم کمک شما تازه باید خوشحال هم باشید» گفت: «دستور بنی صدر است. هر کسی که در خرمشهر جواز حمل اسلحه ندارد باید اسلحه اش را تحویل بدهد» بعد هم نشستند و گلنگدن را کشیدند و گفتند: «یا اسلحه هایتان را بدهید یا خلع سلاحتان می کنیم» شیخ با زبان لیّن یک روحانی با اینها صحبت کرد و گفت: «ما آمده ایم به شما کمک کنیم». سربازها گفتند: «یعنی شما ما را می زنید؟» شیخ شریف گفت: «اگر لازم باشد، شما را هم می زنیم. ما برای دفاع از اسلام آمده ایم» آنها گفتند: «شیخ! ما ماموریم و معذور شما ما را ببخشید».
شیخ آمده بود آبادان که برای خرمشهر نیرو بیاورد. این وضعیت سیاست و نظامی ما در خرمشهر بود. در روزهای اول اشغال خرمشهر یک عده از نیروهای شهربانی و ژاندارمری تا گلوله آخر جنگیدند و شهید شدند. صدام و ناتو و انگلیس و صهیونیسم و شوروی آن موقع در کشیدن این نقشه اشتباه نکرده بودند که ما سه روزه خرمشهر را می گیریم و یک هفته ای خوزستان را .برآوردی که کرده بودند از نظر نظامی برآورد غلطی نبود. اما اینها یک عامل بزرگ را در محاسبات خود در نظر نگرفته بودند وآن هم دست خدا بود که ناگهان از آستین امثال شیخ شریف بیرون آمد.
شیخ دو بار به اعدام محکوم شده بود و باید در سالهای 42و43 یا در تظاهرات که به طرفش تیراندازیها شده بود و یا در شکنجه ها باید کشته می شد. همیشه هم متاثر بود که چرا شهید نشد .اما خداوند عالم او را نگه داشت تا از بروجرد به سمت خرمشهر حرکت کند و اولین کسی بود که نیرو، تسلیحات و محمولات غذایی مورد نیاز مردم خرمشهر را به دست آنها رساند. ایشان در روز 3 مهر یعنی 4 روز از جنگ گذشته در خرمشهر بود و در همین روزها گروه خود را از نیروها مردمی تشکیل داد. در جریان خرمشهر به قدری اوضاع به هم ریخته بود که سرباز از سرهنگ فرمان نمی برد. آن وقت شیخ شریفی که از بروجرد آمده بود، وقتی در مسجد جامع فریاد می زد: «چه کسی داوطلب است که به مقابله عراقی ها برود؟» از سرباز و استوار گرفته، تا سرهنگ از جا بلند می شدند و اعلام آمادگی می کردند. یعنی همه فرماندهی ایشان را قبول کردند.
از جمله دلاور مردانی که وارد این صحنه شد، شهید نامجو بود که آمد در دانشکده افسری امیرالمومنین(ع) اعلام کرد: «نیرو می خواهیم چه کسی آماده است؟» ستوانهایی که دوره دانشکده افسری را طی کرده بودند و قرار بود دو روز دیگر مراسم درجه گرفتن آنها باشد. حدود 250 نفرحرکت کردند و به طرف اهواز رفتند. شهید نامجو اینها را دو قسمت کرد.حدود 125 نفر به خرمشهر آمدند و 125 نفر در اهواز ماندند. فرمانده اینها تیمسار حسنی سعدی است. در میان اینها شهید آقارب پرست، شهید امان اللهی بودند و سرهنگ شریف نسب که آن موقع سرگرد و از موثرترین مقاومت خرمشهر بود که باید درباره شان مطالب زیادی نوشته شود. اینها از دلاورمردانی هستند که آمدند و در خرمشهر جمع شدند. همه اینها سلاح می خواستند و به شیخ شریف گفتند ما به هیچ کس جز خودت اعتماد نداریم، یعنی شیخ باید آب و غذای نیروها را می رساند. تجهیزاتشان را می رساند و علاوه بر اینها باید غذای ارتش را هم تامین می کرد.
سردار شریف نسب که به عنوان فرمانده به آنجا آمده بود می گفت: «نگاه کردیم دیدیم هیچ کس جز شیخ شریف، مورد اعتماد ما نیست» چنین وضعیتی در خرمشهر بود که یک فرمانده ارتش نگاه می کرد و می دید یک نفر هم پیدا نمی شود که به او بگوید آقا شما مامور هستید سلاح ارتش را تهیه کنید.
از جمله کسانی که در این غربت، در این بی یاوری انقلاب، در این مظلومیت امام و مردم مضطرب به میدان آمد ،مرحوم آسید مجتبی هاشمی بود. ایشان با 100 نفر از تهران حرکت می کند و به اهواز می آید. این بچه ها به اهواز می رسند و آسید مجتبی تلاش می کند برای این بچه ها سلاح تهیه کند تا برای کمک به خرمشهر و کمک و از سقوط خرمشهر جلوگیری کنند.آسید مجتبی به هر دری می زند، کسی به او اسلحه نمی دهد. تا زمانی که به آقای نوری، امام جمعه فعلی خرمشهر بر می خورد. ایشان می پرسد:« اگر من برایت سلاح تهیه کنم ، تو به خرمشهر می آئی؟» آسید مجتبی می گوید: «ما سه روز است که اینجا هستیم و به هر دری که می زنیم، هیچ کس در استانداری به ما سلاح نمی دهد».
در هر حال توسط آقای نوری، 100 قبضه سلاح تهیه و در اختیار آسید مجتبی قرار داده می شود. آسید مجتبی اسلحه ها را بین این 100 نفر تقسیم می کند و آنها به هر وسیله ای که دستشان می رسد، خودشان را به خرمشهر می رسانند و تبدیل به یک نیروی موثر در مقاومت خرمشهر می شوند. محوریت و رهبریت و فرماندهی کل با شیخ شریف است. ارتش، هم به او یاری و هم از او پیروی می کند، هم از او انتظار دارد که در جایی که نیرو می خواهد شیخ شریف فوری به او برساند، در هر جا سلاح می خواهد به سرعت به او برساند، غذا می خواهد همین طور. سپاه هم شیخ شریف را یاری می کند، از جمله اینکه سپاه آبادان که معلوم نیست از بیت امام یا جای دیگری مامور شده بودند، به طور مرتب به شیخ شریف تجهیزات و سلاحهای ضروری را می رساند. ارتش هم از طریق گارد ساحلی مامور می شود که شیخ شریف را تجهیز کند و مهمات و خمپاره و انواع تسلیحات را در اختیار او بگذارد. وضعیت به گونه ای بود که شیخ شریف به آبادان آمده بود و به عموی ما گفته بود: «یک خمپاره 60 آورده ام» ما به قدری محروم بودیم که شیخ شریف می خواست به اینها دلگرمی بدهد که بایستید و مقاومت کنید، حتی به خانواده ها و عموی خودش می گفت یک خمپاره 60 برای آبادان آورده ام.
در چنین وضعیتی آسید مجتبی هاشمی هم وارد گود و به عنوان یک چهره مبارز و رزمنده وارد میدان شد. گاهی در کنار شیخ بود و گاهی از هم جدا بودند. به هر صورت آسید مجتبی از نظر نظامی به این نتیجه رسیده بود که ما داریم در خرمشهر نیروهایمان را از دست می دهیم و در مقابل عراق هم نمی توانیم مقاومت کنیم و امروز یا فردا بالاخره عراق شهر را تصاحب می کند، پس ما نیروهایمان را از شهر خارج می کنیم که در عقبه مقابله کنند. شهید هاشمی آمد و این مطلب را با شیخ مطرح کرد و شیخ قبول نکرد و در نتیجه بحث در میان آن دو بالا گرفت. یعنی این مسئله تبدیل به مشاجره ای بین آسید مجتبی و شیخ شد.
حجت الاسلام و المسلمین آسید محمد باقر موسوی در مسجد جامع، از محترمین و بزرگان و معتمدین خرمشهر و بسیار صاحب نفوذ در شهر بود و در روزهای آخر، خانه اش مرکز مبارزه و مقابله با دشمن بود. یادم هست مرحوم آقای خلخالی هر وقت به خرمشهر می آمدند، به منزل ایشان وارد می شدند. همچنین آقای هادی غفاری، نوه امام و همه کسانی که از بیت امام می آمدند، به آنجا وارد می شدند. یعنی تا زمانی که آن خانه تخلیه نشد، همه به آنجا می آمدند و از وضعیت نیروها خبر می گرفتند و اینجا یک مقر بود که کمتر دیده ام به آن در نقل خاطرات اشاره شده باشد. این مبحث مشاجره در مسجد جامع انجام شد و آقای موسوی رسیدند و پرسیدند: «شما دو تا چه تان شده؟ شما که هر دو دارید برای مقابله با دشمنان دین و کشورتان به خاطر خدا می جنگید» آسید مجتبی جوانتر بود. از سابقه شیخ شریف هم خبر نداشت، نه ایشان که هیچ کس جز آقای موسوی و یا مرحوم خلخالی که از سوابق مبارزاتی این روحانی در دوران طاغوت خبر داشت ،دیگر هیچ یک از مردم خرمشهر اعم از نظامی و غیر نظامی، ایشان را نمی شناختند. البته اخوان جهان آرا و شهید اعلم الهدی یا شهید افسر شهنوازی هم شیخ شریف را از زندان می شناختند. شیخ شریف هم رو نمی کند که من از طرف بیت امام در اینجا هستم، تشکیلات می شناسم، اهل مبارزه هستم. آسید مجتبی عصبانی می شود و می گوید: «این شیخ همه ما را به کشتن می دهد، خودسر عمل می کند» آقای موسوی می پرسد: «نظر شما چیست؟» سید مجتبی می گوید: « نظرم این است که برویم آن طرف شهر و نیروهایمان را از خرمشهر به آن طرف پل ببریم ». از شیخ همین را می پرسد، شیخ جواب می دهد: « ما تنها نیرویی هستیم که داریم اینجا مقاومت می کنیم. اگر برویم تا خود اهواز دیگر نیرویی نیست که بماند و مقاومت کند و عقبه ای نداریم. اگر ما از خرمشهر بیرون برویم، نه تنها خرمشهر بلکه آبادان و حتی خوزستان سقوط می کنند. من از شهر خارج نمی شوم. حتی اگر قطعه قطعه بشوم» آقای موسوی رو می کند به سید مجتبی و می گوید: «تو با شیخ کاری نداشته باش. اگر می خواهی نیروهایت را ببری، بردار و برو».
این سخنان در آسید مجتبی اثر می گذارد. آسید مجتبی و دیگرانی که دستور عقب نشینی از خرمشهر را می دادند، متوجه نکته ظریفی که شیخ شریف شده بود، نشده بودند. امروز ما می فهمیم که اگر شیخ شریف در مقاومت خرمشهر نمی ماند و فرماندهان را تشویق به ایستادگی نمی کرد و با سخنان خودش به رزمندگان روحیه و شجاعت نمی داد و دشمن را در مقابل آنها خوار و ذلیل نمی کرد، ما امروز وضعیت خطرناکی داشتیم. اما آن موقع چون بحبوحه جنگ بود، کسی متوجه این نکته نشد. این سخنان در آسید مجتبی موثر واقع شد و او کسی است که تا روزهای آخر سقوط خرمشهر در آنجا ماند.

آیا نیروهای این دو تحت یک فرماندهی عمل می کردند؟
 
آسید مجتبی و شیخ شریف هر یک نیروهای خودشان را داشتند و نمی شود گفت در کنار هم می جنگیدند. چون شیخ شریف غیر هدایت و فرماندهی نیروهای خودش باید به ارتش هم می رسید. سپاه را هم حمایت می کرد و با ایراد خطبه، نیروها را تهییج می کرد و به حرکت وا می داشت. در آن روزها شهدای گرانقدر جهان آرا، آقارب پرست، امان اللهی، سرهنگ شریف نسب هم بودند که هر کدام با نیروهای خودشان در محوری مشغول مقاومت بودند.
مقاومت خرمشهر متاسفانه آنگونه که باید مورد بازبینی و بازیابی قرار نگرفته و من کمتر به مطالبی شبیه به آنچه عرض کردم ،به خصوص نقش نیروهای مردمی در آنها برخورده ام.

آیا سابقه آشنایی قبلی بین شیخ شریف و سید مجتبی بود؟ علت سؤالم هم این است که به نظرم می رسد هر دوی آنها در دوران شهید نواب صفوی ارتباطاتی با فداییان اسلام داشته اند.
 
شیخ شریف قنوتی اولین روحانی است که بعد از قضایای نواب صفوی و شهادت فداییان اسلام در سال 40، یعنی آغاز نهضت امام گروهی مسلح تشکیل می دهد. بعد از انقلاب هم امام با بصیرتی که داشتند، یکی از معدود سیاستمداران عالم هستند که معتقد بودند ما باید ارتش مردمی داشته باشیم که اگر ارتش رسمی ما در میدان کارزار ، کم آورد، ارتش مردمی به کمک ارتش رسمی ما بشتابند. آنهایی که می گویند امام با هیچ مبارزه مسلحانه ای موافق نبودند ،سخت در اشتباهند. شما ببینید حمایت امام خمینی از شهید نواب صفوی را که قیام مسلحانه را علیه طاغوت پایه گذاری کرد و دنبال حکومت اسلامی بود و درباره اش نشریه و کتاب نوشت .وقتی او دستگیر می شود، امام به محضر آیت الله بروجردی (ره) می روند و ناامید به خانه برمی گردند و عبایشان را پرت می کنند و از این مسئله که نتوانستند کاری بکنند ،بسیار ناراحت می شوند. حمایت امام از شهید اندرزگو هم تا بدان پایه بود که فرمودند به او شهریه بدهید. شهید اندرزگو از شخصیتهایی است که ساواک 14 سال در به در به دنبال او بود. بعد به انقلاب می رسیم که امام دستور تشکیل سپاه پاسداران را می دهند. هرگز سابقه ندارد که رهبر انقلابی بیاید و علاوه بر نیروی نظامی موجود نیروی نظامی جدیدی را تشکیل بدهد. امام می فرمایند باید ارتش 20 میلیونی داشته باشیم.
در سال 40 عده ای می آیند و به شیخ شریف می گویند ما حاضریم عده ای از طاغوتی ها را بکشیم و خودمان به کوه ها بگریزیم. شیخ شریف می گوید: «من اگر چنین اجازه ای را به شما بدهم بستگان شما به روحانیت بدبین می شوند» او سعی میکند در عین حال که جوانها را جذب می کند تا به طرف گروههای دیگر نروند، از هر نوع اقدام خودسرانه ای جلوگیری کند. شیخ شریف در جواب آنها می گوید: «من از طرف خودم نمی توانم در این مورد فتوایی بدهم. باید بروم و از استادم بپرسم و اجازه بگیرم» در سال 1341 شیخ شریف به محضر امام می آید، نتیجه صحبت شیخ شریف با امام این می شود که شیخ شریف از طرف امام اطاعیه ای را برای مرحوم سپیدار می آورد و پس از آن با نام «انصار الزهرا» اولین گروه مسلح در زمان طاغوت توسط شهید شیخ شریف قنوتی در سال 41 شکل می گیرد.

در دوره شهید نواب صفوی ایشان با گروه فداییان اسلام هم رابطه داشتند؟
 
بله. وقتی از شیخ شریف می پرسند: «شما چرا با فداییان اسلام همکاری می کنید» می گوید: «امروز تنها گروهی که برای اسلام قیام کرده، گروه فداییان اسلام است.» بعد از شهادت مرحوم نواب در سال 37 شیخ شریف متواری می شود و به روستای دور افتاده ای در استان فارس می رود و پیوسته تحت نظر مامورین بوده، به طوری که دائماً از آن روستا به سپیدان یا شیراز می رفته است. شیخ شریف هرگز خودش این حرفها را برای کسی نمی زد و تک تک این خاطرات را ما از سینه های مردمی که او را در شهرها و روستاها می شناختند، در طول 20 سال بیرون کشیده ایم و نوشته ایم.
شیخ شریف هرگز به کسی نمی گفت با چه کسانی و در کدام شهرها و با کدام یک از علما در تماس بوده است. هرگز هیچ چیز را تا لحظه مرگ عنوان نکرد. مگر اینکه اتفاقی یا به اجبار اشاره ای به مواردی می کرد. بسیاری از دوستان شیخ شریف این چیزها را نمی دانستند تا وقتی که من کتاب خاطراتم را چاپ کردم.

از ارتباط شهید هاشمی با فداییان اسلام چیزی می دانید؟
 
آسید مجتبی جزو گروه فداییان اسلام بود که مرحوم آیت الله خلخالی برای زمان جنگ تشکیل داده بود. من به دلیل سن آسید مجتبی بعید می دانم که با فداییان اسلام اولیه رابطه ای داشته. اگر با شیخ رابطه می داشت، می دانست که او دارد چه کار می کند.

رابطه گروههای گوناگون در خرمشهر چگونه بود؟
 
آنها تا روزهای آخر سقوط خرمشهر دائماً با یکدیگر تعامل داشتند. در روزهای آخر عده ای دو دست و دو پا و چشمهایشان را از دست دادند و عده کثیری هم شهید شدند. عده ای هم زخمی شدند و بعد از کمی معالجه باز برمی گشتند و مقاومت می کردند که خود من یکی از آنها بودم. وقتی عملاً بچه های همه گروهها از پا درآمدند و دیگر نیرویی نماند. شیخ شریف گفت: «حالا دیگر هر کسی برای خودش عمل کند» و گرنه تا آن روزها هم با هم تعامل داشتند.

آیا بعد از شهادت شیخ شریف،تتمه گروه ایشان به سید مجتبی ملحق شدند؟
 
یک عده به ایشان و یک عده به سپاه خرمشهر ملحق شدند. من یادم هست که درکوت شیخ هم با هم بودیم که بعد آسید مجتبی آمد و وارد محاصره آبادان شد و از نیروهایی بود که مبارزات جانانه ای کرد و حماسه های زیادی را در صحنه آبادان آفرید.
منبع: ماهنامه شاهد یاران، شماره 43