توهم «رجوی» در حکومت بر ایران/ آوردگاه «مرصاد» آینه عبرت بدخواهان
گروه بین‌الملل دفاع‌پرس: منافقین (سازمان مجاهدین خلق) پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت ســازمان ملل از سوی ایران با همراهی ارتش عراق به تصور اینکه اوضاع داخلی ایران نابسـامان اسـت، عملیات مشترک خود را با هجوم زمینی از مسیر سرپل ذهاب و از جنوب گردنه پاتاق (نزدیکی سرپل ذهاب) آغاز و به طرف شهر کرند پیشروی کردند.
اولین تانک‌های عراقی با آرم منافقین وارد شهر شدند و پس از تصرف کرند، حرکت خود را به سمت اسلام آباد آغاز به محض رسیدن به مدخل شهر برای آشفته کردن شرایط اقدام به قطع برق و ارتباط مخابراتی و همچنین تیراندازی کردند که از چند روز پیشتر ارتش عراق در تکاپو بود تا در آخرین فرصت‌ها صحنه نبرد را به نفع خود تغییر دهد.
اما پیش‌بینی متوهمانه مسعود رجوی که به نیروهایش وعده داده بود که خلق منتظر شما هستند و به استقبال شما خواهند آمد، درست از آب درنیامد، چون ملت ایران با خاطرات تلخی که از جنایت‌ها و کشتار‌های منافقین در خیابان‌ها و شهر‌ها به خاطر داشتند و با نفرتی که از آنان به دلیل همراهی با صدام و دشمن بعثی در دل داشتند، به مقابله با آنان پرداختند. عملیات مرصاد شاید تنهاترین عملیات در طول دوران دفاع مقدس است که مردم عادی بدون سازماندهی و با سلاح‌های سرد به منافقین حمله می‌کردند و آنان را می‌کشتند و آوردگاه این عملیات را آینه عبرتی برای بدخواهان قرار دادند.
بدین ترتیب عملیات فروغ جاویدان که با هدف نابودی سریع نظام جمهوری اسلامی ایران طراحی شده بود، به سرعت به غروب سازمان مجاهدین خلق تبدیل شد و سازمان از آن سال به بعد به‌تدریج نحیف و ضعیف‌تر شد. سازمان اگرچه چند سال بعد و با کشتار مردم کردستان عراق توانست بقای خود را در عراق تضمین کند، اما با سقوط صدام عرصه را بر خود تنگ دید و از اشرف به لیبرتی و از لیبرتی به آلبانی رفت و نیرو‌های ارتش آزادیبخش را به استخدام ارتش سایبری درآورد.
این عملیات در رسانه‌های خارجی بازتاب گسترده‌ای یافت و حساسیت‌های زیادی را برانگیخت؛ زیرا این تحرکات پس از موافقت ایران با قطعنامه شورای امنیت، در حالی انجام گرفت که اراده بین‌المللی بر پایان جنگ مصمم شده بود؛ ولی اقدام عراق و منافقین عملاً به معنای ادامه جنگ بود.
در ادامه به بخشی از این بازتاب‌ها را می‌خوانید:
«هاروی موریس» از روزنامه «ایندیپندنت» طی تحلیلی در مورد اهداف و استراتژی منافقین نوشت: استراتژی فعلی مجاهدین و عراق، ظاهراً ایجاد یک منطقه آزاد شده در دست مجاهدین است تا از این طریق، سازمان مخالف رژیم ایران، نقشی در توافق نهایی صلح داشته باشد.
یک نشریه دیگر نیز اقدام منافقین را، به دلیل نگرانی آن‌ها از سرنوشت خود در صورت موافقت عراق با آتش بس دانست.
خبرگزاری رویتر در این باره به نقل از یک دیپلمات گزارش داد که تحلیل گران معتقدند، این عملیات نمی‌توانسته بدون پشتیبانی قوی ارتش عراق، به ویژه پوشش آتش توپخانه صورت گرفته باشد.
خبرنگار رادیو لندن نیز در این باره گفت: کمتر کسی معتقد است که مجاهدین به تنهایی دارای تجهیزات زرهی، افراد کافی یا حتی نیروی آتش باری باشند که بتوانند بدون پشتیبانی یک ارتش منظم، تا این اندازه در داخل خاک ایران مقاومت نشان دهند.
روزنامه «لوموند» حدود یک ماه پیش از عملیات مشترک عراق و منافقین، تصریح کرده بود که ارتش آزادیبخش ملی ایران به عنوان جزیی لاینفک از آرایش نظامی ارتش عراق است و هرگونه فعالیت نظامی آن، بدون اجازه فرماندهی عالی عراق قابل تصور است. در همین راستا، خبرگزاری رویتر به نقل از دیپلمات‌ها اعلام کرد، با توجه به گفتگو‌های صلح که در مقر سازمان ملل در نیویورک ادامه دارد، دیپلمات‌ها گمان می‌کنند که بغداد از ارتش آزادیبخش ملی برای حفظ فشار نظامی بر تهران استفاده می‌کند.
در این حال، تاثیر و پیامد‌های استقرار منافقین در داخل عراق و همکاری آن‌ها با ارتش عراق برای حمله به خاک ایران، مورد توجه تحلیل گران قرار گرفت. رادیو لندن در تحلیلی گفت: حمله مجاهدین به هر منظوری که انجام گرفته باشد، در ظاهر، تاثیر مطلوبی در داخل ایران نداشته است. درباره مقاصد عراق برای حمایت از مجاهدین و حملات آن‌ها به داخل ایران، نظریه‌های مختلفی وجود دارد که قدرت نمایی در مقابل مجاهدان عراقی طرفدار ایران و نیز ایجاد پایگاهی برای نیرو‌های مسعود رجوی در داخل ایران، از آن جمله است. به عقیده ناظران، اگر رسیدن به اهداف بالا در نظر بوده، توفیقی حاصل نشده است؛ زیرا شمار زیادی از مجاهدین در این نبرد کشته شده اند.
«دیوید هرست» مفسر نشریه گاردین لندن نیز نوشت: طرفداران رجوی قادر نیستند احساس واقعی مردم ایران را درک کنند و نمی‌دانند که ایرانیان با هرگونه افراطی گری از جمله از نوع منافقین، بیزارند. بزرگترین اشتباه رجوی، این بوده است که تشکیلاتش را کاملاً به دامان صدام انداخته و اکثر منتقدان رجوی می‌گویند این کار خودکشی سیاسی است.
وی در پایان مقاله خود آورده است: با این اقدام، روحیه ایران دوباره زنده شد و به جای این که باعث از هم پاشیدگی درونی ایران شود، به تحکیم آن کمک کرد.
تامیز مالی نیز نوشت: مجاهدین در داخل ایران، از حمایت گسترده‌ای برخوردار نیستند.
انتهای پیام/ ۴۱۱
