آغاز حرکت به سمت کربلا...
به گزارش فضای مجازی دفاع پرس، سال گذشته توفیقی حاصل شد و توانستیم در راهپیمایی بی نظیر و تاریخی و حماسی اربعین شرکت کنیم امسال به دلایلی این توفیق حاصل نشد. بنابراین تصمیم گرفتم که سفرنامه ی سال گذشته را در چند قسمت تا اربعین در وبلاگ بگذارم . باشد که مورد رضایت حق تعالی قرار گیر و روح مطهر امام حسین علیه اسلام و شهدای کربلا و شهدای کربلای ایران از این عمل راضی و خشنود گردند.
قسمت اول مقدمه و آغاز حرکت
آیا پیاده روی اربعین موضوعیت دارد؟
بنا به فرموده امام عسکری(ع)؛ یکی از نشانه های مومن-که در این روایت مقصود شیعه است-زیارت سیدالشهدا در روز اربعین می باشد. زیارتی که با پای پیاده رفتنِ آن هم «موضوعیت» دارد. چرا که امام صادق(ع) به یکی از دوستان خود میفرماید: قبر حسین(ع) را زیارت کن و ترک مکن. پرسیدم: ثواب کسى که آن حضرت را زیارت کند چیست؟ حضرت فرمود: کسى که با پای پیاده به زیارت امام حسین(ع) برود خداوند به هر قدمى که برمىدارد یک حسنه برایش نوشته و یک گناه از او محو مىفرماید و یک درجه مرتبه اش را بالا مى برد. ایشان در جای دیگری می فرمایند: کسی که به قصد زیارت امام حسین(ع) از منزلش خارج شود اگر پیاده باشد، خداوند بابت هر قدمی که برای زیارت اباعبدالله بر میدارد، یک حسنه مینویسد و یک سیئه از او محو میکند. وقتی که به حرم میرسد، خداوند او را جزء صالحین برگزیده مینویسد. وقتی مناسک او تمام شد، خداوند نام او را جزء فائزین مینویسد. وقتی میخواهد بازگردد یک فرشتۀ الهی در مقابل او قرار میگیرد و میگوید: رسول خدا(ص) به شما سلام میرساند، و پیغام میدهد (مژده میدهد): عملت را از سر بگیر که تمام گناهان گذشتهات بخشیده شده است.
سابقه ای تاریخی سنت پیاده روی
از جهتی جریان پیاده روی برای زیارت سیدالشهدا در روز اربعین سابقه ای تاریخی نیز دارد؛ زیارت کربلا با پای پیاده در زمان «شیخ انصاری»رسم بوده است، اما در برههای از زمان به فراموشی سپرده میشود که در نهایت توسط «شیخ میرزا حسین نوری» دوباره احیا میشود.ایشان آخرین بار در سال ۱۳۱۹ هجری با پای پیاده به زیارت حرم أباعبدالله حسین(ع) رفت. با اینکه زیارت سیدالشهدا(ع) در اکثر برهههای تاریخی به سختی انجام میشد و جان زائران در خطر بود، اما با این وجود زائران، عاشقانه خطرات را به جان میخریدند و به پابوسی امام حسین(ع) در روز اربعین نائل میشدند.
سفرنامه ی اربعین
بر اساس سنت دیرینه ای که گویا از زمان جابر بن عبدالله انصاری آغاز شده که می گویند او اولین زائر ابا عبدالله بوده است که به همراه غلامش عطیه در روز اربعین با پای پیاده خود را به کربلا رسانده است و بعد از آن در ادوار مختلف به سبب سخت گیری های حاکمان ستمگر زمانه گاهی قطع می شده و گاهی با شور و هیجان مردمی همراه بوده است، در زمان حاکمیت حزب بعث در عراق این حرکت عظیم مذهبی و سیاسی بطور کامل تعطیل شد. اما بعد از سقوط دیکتاتور ستمگر عراق این حرکت با شور و هیجان وصف ناشدنی دنبال شده بطوریکه در سال های اخیر با حضور نزدیک به بیست ملیون انسان از سرار جهان به بزرگترین اجتماع انسانی تبدیل شده است. که نمونه ی آن در هیچ مراسم دیگریدیده نشده است.
راهپیمایی اربعین ۱۳۹۳
بعد از زیارت کربلا در سال ۶۸ و در لباس اسارت دیگر چنین فیضی نصیبم نشده بود. سال گذشته اولین جرقه های این حرکت در ذهنم زده شد اما به دلیل نداشتن گذرنامه موفق به حضور در این حرکت عظیم سیاسی و معنوی نشدم.اما امسال گویا کربلا مرا خوانده بود و این نوا رامی شنیدم که:
«جاده و اسب مهیا ست بیا تا برویم کربلا منتظر ماست بیا تا برویم.»
کاروان ما که به خاطر علاقه شدید آقای ساختمانی به نام محمد صابری آخرین شهید اردوگاه موصل۲ به نام کاروان «ابرین» نامیده شد، ساعت ۱۰شب ۱۲/۹/۹۳در میان دعای بدرقه کنندگان بسوی خرمشهر حرکت کرد. زائران غرق در شور و شوق بودند .اتوبوس دل شب را می شکافت و به سوی حرم یار حرکت می کرد . آن هایی که تجربه ی قبلی نداشتند شوقی همراه با دلهره در دل داشتند که این هم طبیعی بود هر حرکتی که برای اول بار باشد چنین حالتی دارد. وضعیت من به گونه ی دیگری بود. تجربه ی حضور در حرم یار را داشتم اما به شیوه ای دیگر و در لباسی دیگر و حالتی متفاوت.!! من در لباس اسارت و در حلقه ی نظامیان بعثی امام را زیارت کرده بودم اگرچه شاید آن زیارت زیبا ترین و دلچسب ترین زیارت عمرمن بود . ولی به هر حال اکنون قصد داشتم به شیوه ای دیگر و در ازدحام شدید جمعیت و در قالب یک حرکت عظیم سیاسی و مذهبی که بی سابقه ترین تجمع و حرکت انسانی به حساب می آمد حرم یار را زیارت کنم و این موضوع بر شوق همراه با دلهره ی من می افزود..
ادامه دارد.......
منبع: وبلاگ آزادگان بهبهان
