خبرگزاری دفاع مقدس: تاریخ اصلی جنگ تحمیلی و جنگ همه ابرجنایت کاران دنیا علیه ایران که با نام صدام ثبت شد، قبل از ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ رقم خورد.
از نوزده شهریور تا ۱۹ دی ماه ۱۳۵۹ در طول چهار ماه، نیروهای مردمی به وسیله تک آوران ارتش و سپاه، سازماندهی شدند؛ آموزشهایی به آنها داده شد و منطقه عمومی میمک، به وسیله نیروهای مردمی از جمله؛ محمدرحیم فیضی، کمر کمرزاده، درویش محمدیاری، محمد نادری، رحمان خزلی و محمد امین فیضیپور که با منطقه میمک؛ منطقه آبا و اجدادیشان آشنایی کامل داشتند، شناسایی شد.
در این شناسایی مواضع و استعداد دشمن در منطقه مشخص گردید و نیروهای خودی آماده یک عملیات غافلگیرانه شدند. میمک مدت چهار ماه از شهریور تا ۱۹ دی ماه سال ۱۳۵۹ در اشغال دشمن بود.
در بخشی از این کتاب آمده است:
اواسط بهمن ماه ۵۹ چند تیپ و لشکر عراق برای بازپس گیری ارتفاعات میمک اقدام به یک پاتک سنگین و گسترده کردند؛ قبل از شروع عملیات تمام منطقه میمک زیر آتش سنگین توپخانه و موشک کاتیوشا قرار گرفت، به قول معروف؛ «شنیدن کی بود مانند دیدن!» منطقه میمک در اثر دود گلولههای توپ و کاتیوشا، همانند نخلستان وسیعی بود که لحظه به لحظه به تراکم نخلهایش افزوده میشد؛ هیچ کس امید به زنده ماندن نداشت، تعداد زیادی از رزمندگان اسلام به شهادت رسیدند و تعدادی هم مجروح شدند.
یورش و تهاجم تانکها، تک آوران و نیروهای پیاده و کوهستانی دشمن شروع شد. در این تهاجم نابرابر، فشار بسیار سختی به نیروهای خودی وارد شد تا جایی که سرگرد خوارزمی، فرمانده محور، با فرمانده تیپ الله اکبر ارتش، سرهنگ سهرابی، تماس گرفت و با گفتن رمز «پتک» گفت: «میخواهیم عقب نشینی کنیم» سرهنگ سهرابی، دستور داد: «عقب نشینی نکنید! مقاومت کنید!»
پس از حدود بیست دقیقه، سرگرد خوارزمی، مجددا تماس گرفت و گفت: «پتک! جناب سرهنگ سهرابی! ما در حال عقب نشینی هستیم» سرهنگ سهرابی، آن فرمانده لایق و مقتدر، چنین دستور داد: «تمام شبکههای بیسیم به گوش باشند! هیچ کس، تحت هیچ عنوانی، حق یک قدم عقب نشینی ندارد، هر کس عقب نشینی کند، اینجا مرگ در انتظارش است، هلی کوپترها آمدهاند و هواپیماها هم در راهند!»...
ارتش و سپاه، اوایل سال ۶۱ تصمیم گرفتند به اتفاق هم با یک گردان نیروی داوطلب، به استعداد دویست نفر، یک تک ایذایی با روش عملیات نامنظم اجرا کنند، برادران ارتش و سپاه در تنگه بینا واقع در مقر گردان ۱۱۱ ارتش، جمع و سازماندهی شدند و برای نظر خواهی و گرفتن تصمیم نهایی، جلسهای به ریاست سرهنگ رامین – فرمانده تیپ الله اکبر- برگزار شد.
در این جلسه، هر یک از فرماندهان نظر خود را اعلام کردند؛ سرهنگ رامی از من – که فرمانده گروه گشتی شناسایی بودم – پرسید: «نظر شما در این مورد چیست؟» عرض کردم: «با توجه به نحوه انجام عملیات و آرایش نعل اسبی نیروهای دشمن، لازم است یک شناسایی مجدد در منطقه انجام گیرد! عمده نیروهای عمل کننده ما به استعداد ۱۵۰ نفر، از عقبه دشمن که قبلا شناسایی شده و عاری از سنگر و نیرو است، عمل کنند، لذا اگر دشمن نیروهای را در قسمت باز نعل اسبی مستقر کرده باشد، با طور قطع عملیات به شکست میانجامد و تلفات جبران ناپذیری متحمل میشویم.» خلاصه من آمادگی خود را مبنی بر شناسایی منطقه اعلام کردم و با این پیشنهادم موافقت شد...
در بخش پایانی این کتاب میخوانیم:
خاطرهای به روایت از شهید کاظم فتحیزاده
رزمندهای که در شجاعت و کاردانی، نظیر نداشت؛ رزمندهای که در طول هشت سال دفاع مقدس، خواب را بر دشمن حرام کرد و توقعی به مال و مقام دنیا نداشت، و بارها و بارها برای لشکریان اسلام، پیروزی به ارمغان آورد. سرانجام در حین انجام ماموریت و در هنگام پاکسازی میادین مین در جبهه مهران بر اثر انفجار مین ضد تانک، به شهادت رسید.
۲۹خرداد ماه ۶۷، ارتش بعث عراق و منافقین، به مهران حمله کردند؛ مهران و روستاهای اطراف آن به دست دشمن افتاد و نیروهای خودی، به ارتفاعات «ترشابه» و «زیل» – در شمال شرقی مهران – عقب نشینی کردند و در این ارتفاعات موضع گرفتند. در آن زمان، کاظم فتحیزاده، مسئول محور مهران بود. پس از آنکه محور مهران به وسیله نیروهای دشمن شکسته شد و نیروهای خودی عقب نشینی کردند. فتحیزاده در حد فاصل مهران و ارتفاعات شمال شرقی آن؛ یعنی ترشابه و زیل، به دنبال فرصتی برای ضربه زدن به دشمن بود. بر حسب اتفاق، دشمن نیز تصمیم گرفته بود با یک گردان نیروی کوهستانی، شبانه به مواضع نیروهای ما بتازد و با یک ضربه غافل گیرانه، یگانهای ما را مجبور به عقب نشینی از ارتفاعات ترشابه کند...
علاقمندان جهت تهیه این کتاب میتوانند به ایلام، میدان دفاع مقدس، اداره کل حفظ آثار و نشر ارزشهای دفاع مقدس مراجعه کرده و یا با شماره تلفنهای ۲۲۴۱۷۴۱ – ۰۸۴۱ و ۰۹۱۸۳۴۲۴۶۵۷ تماس بگیرند.
