مروری بر زندگی‌نامه شهید مرندی واقعه هفتم تیر؛

شهید «کلانتری»؛ بزرگمرد عرصه عمران و سازندگی+ تصاویر

شهید «موسی کلانتری» از شهدای اهل شهرستان «مرند» استان آذربایجان شرقی است که در واقعه هفتم تیر سال ۱۳۶۰ توسط منافقین کوردل به شهادت رسید.  
کد خبر: ۵۳۱۲۴۹
تاریخ انتشار: ۰۷ تير ۱۴۰۱ - ۱۰:۴۹ - 28June 2022

به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از تبریز، هفتم تیر سال ۱۳۶۰ روزی تلخ و البته مهم در تاریخ انقلاب اسلامی است؛ روزی که آیت‌الله «بهشتی» رئیس وقت دیوان عالی کشور به‌همراه ۷۲ تن از مقامات و مسئولین ارشد کشورمان در جریان بمب‌گذاری در دفتر حزب جمهوری اسلامی توسط منافقین کوردل به شهادت رسیدند.

یکی از شهدای گران‌قدر این واقعه از استان آذربایجان شرقی، شهید «موسی کلانتری» است؛ وی سال ۱۳۲۷ در شهر «مرند» متولد شد. تحصیلات خود را تا قسمتی از دوره متوسطه در زادگاهش ادامه داد و سپس برای اخذ دیپلم راهی دبیرستان «خوارزمی» تهران شد.

او به دلیل علاقه وافر به ادامه تحصیل، سال ۱۳۴۵ در رشته مهندسی راه و ساختمان وارد دانشگاه پلی تکنیک تهران شد و طی این مدت از فعالان انجمن اسلامی بود؛ وی سپس با اخذ مدرک فوق لیسانس به خدمت سربازی رفت و پس از آن، در حوزه عمران و راهسازی به فعالیت پرداخت.

به دنبال پیروزی نهضت امام خمینی (ره)، «موسی کلانتری» به عضویت کمیته انقلاب اسلامی درآمد و بعدتر به همراه تعدادی از دوستان انقلابی خود که در مسجد «الجواد» با آن‌ها آشنا شده بود، وارد وزارت راه و ترابری شد و مدتی مدیرکل راه و ترابری استان‌های خوزستان و آذربایجان غربی بود. در دی سال ۱۳۵۸ به عنوان وزیر راه و ترابری انتخاب شد و تا هنگام شهادت در این سمت به خدمت مشغول بود.

ساخت و توسعه چند هزار کیلومتر راه روستایی، اتمام اتوبان تهران - قم و اتصال استان‌های آذربایجان شرقی و آذربایجان غربی به یکدیگر از طریق دریاچه ارومیه، از جمله اقدامات عمرانی قابل توجه وی در مدت نه چندان بلند تصدی این وزارتخانه توسط شهید «کلانتری» بود.

بنا به روایت بسیاری از نزدیکان شهید «کلانتری»، وی علی‌رغم آن‌که از قبل انقلاب اسلامی صاحب تمول و وضعیت مالی مناسبی بود، همواره ساده و متواضعانه می‌زیست، به نحوی که حتی هنگام شهادت نیز لباس‌ها و کفش‌های ساده و مندرسی بر تن داشت.

این شهید والامقام در وصیت‌نامه خود که به تاریخ ۲ مهر سال ۱۳۵۹ تنظیم کرده، نوشته است:

بسم الله الرحمن الرحیم

انا لله و انا الیه راجعون

آرزو می‌کنم که در بستر نمیرم و هر چه شرع انور مقرر داشته عمل شود. به بچه‌های من بگویید همه چیز خود را فدای راه خدا کنند، تا جایی که به خاطر دارم به کسی بدهکار نیستم و جز پدر و مادرم که ان‌شاءالله مرا خواهند بخشید، آن‌هایی که مرا می‌شناسند، بدانند این انقلاب مالِ خداست و خود را فدای آن کنند، خداوند همیشه رحمت خود را از این ملت دریغ نفرماید و طول عمر به امام امت عطا فرماید.

انتهای پیام/

نظر شما
پربیننده ها
آخرین اخبار