سجایای اخلاقی شهید مدافع سلامت «حاجی‌آقایی شهرستانی» از زبان همسرش

به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، ویروس کرونا یکی از آن ویروس‌هایی بود که الگو‌های رشد متفاوتی داشت و از آنجا که ناشناخته بود، پزشکان طبق تجارب پزشکی خود روش‌های درمانی متفاوتی که به نظرشان مؤثر می‌آمد را به‌کار می‌بردند تا با این ویروس مقابله کنند.

آن‌ها طبق سوگندی که در ابتدای تحصیل خود خوردند تا زندگی و جان خود را کف دست بگذارند و برای نجات جان بیماران، گاه از جان و زندگی خود بگذرند، به خط مقدم مبارزه با کرونا آمدند و بسیاری هم جان خود را از دست دادند.

روز بیستم اسفند ۱۳۹۸ «سعید نمکی» وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی وقت به رهبر معظم انقلاب اسلامی نامه‌ای نوشت و از ایشان درخواست کرد تا متوفیان کادر درمان که در صف مبارزه با کرونا قرار دارند را جزء شهید خدمت محسوب کنند که ایشان نیز موافقت فرمودند.

یکی از این مدافعان سلامت که بر اثر ابتلا به کرونا به شهادت رسید، پزشک شهید «منوچهر حاجی‌آقایی شهرستانی» بود.

پزشک شهید «منوچهر حاجی‌آقایی شهرستانی» جراح عمومی بود و در بیمارستان‌های شهدای هفتم تیر، امیرالمؤمنین (ع) و بیمارستان‌های دیگر مشغول به خدمت بود. این شهید والامقام روز ۱۸ مرداد ۱۳۹۹ که اوایل کرونا بود، بر اثر ابتلا به کرونا به شهادت رسید.

میان ترم‌های تحصیلی به جبهه می‌رفت

«فریده صحاف‌زاده» همسر این شهید مدافع سلامت، در گفت‌وگو با خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس در مورد حضور همسرش در جبهه اظهار داشت: من ۳۴ سال با او زندگی کردم. وی در دفاع مقدس نیز شرکت داشت و سال‌های زیادی در جبهه بود. هر زمان که میان ترم‌های تحصیلی وی وقفه می‌افتاد، به جبهه می‌رفت؛ حتی به‌اندازه یک زمان کوتاه.

همسر شهید حاجی‌آقایی شهرستانی افزود: همسرم کارمند دانشگاه علوم پزشکی ایران و پزشک استخدامی دانشگاه علوم پزشکی ایران بود. آن موقع که در جبهه بود، دانشجو بود و به‌عنوان یک بسیجی خدمت می‌کرد.

وی ادامه داد: ما سال ۱۳۶۵ ازدواج کردیم و بخش اعظم حضور همسرم در جبهه، پیش از سال ۱۳۶۵ بود. به این دلیل که سال‌های ۱۳۶۵ تا ۱۳۶۷ درس‌های او سنگین شده بود و به همین خاطر کمتر به جبهه می‌رفت.

همسر شهید حاجی‌آقایی شهرستانی افزود: رشته همسرم، جراحی بود، اما در عین حال آنقدر باحیا و بااخلاق بود که همه اذعان داشتند که اینگونه بود. با آنکه سخت بود.

صحاف‌زاده ایثارگری همسرش در اوایل شیوع کرونا را اینگونه توصیف کرد: حضور وی در عرصه کرونا، بسیار ایثارگرانه بود و من انتظار این ایثارگری را از چنین فردی داشتم. در اوایل شیوع کرونا که اوضاع خیلی خطرناکی بود و همه می‌ترسیدند، همسرم به‌صورت خیلی داوطلبانه رفت و در ICU بیماران کرونایی بیمارستان شهدای هفتم تیر، به بیماران خدمت کرد و در نهایت هم خود، به کرونا مبتلا شد و بر اثر ابتلا به کرونا به رحمت خدا رفت.

زمانی که به خانه می‌آمد، خیلی مراقبت می‌کرد

وی در رابطه با مراقبت‌های کرونایی همسرش در روز‌های کشیک گفت: همسرم در ایام کرونا، کشیک‌های ممتد داشت. در آخرین روز‌های عمر خود، سه روز پشت هم کشیک بود.

صحاف‌زاده ادامه داد: همسرم آن روز‌ها خیلی کم به خانه می‌آمد و زمانی هم که می‌آمد، خیلی مراقب بود. می‌گفت: از من فاصله بگیرید، نزدیک هم نباشیم و نزدیک هم حرف نزنیم.

همسر شهید حاجی‌آقایی شهرستانی افزود: دکتر فاصله‌های اجتماعی و بهداشتی را طوری رعایت می‌کرد که این ویروس در خانه منتقل نشود؛ خیلی هم بر این نکته تأکید می‌کرد که من خدمت را ترک نمی‌کنم، اما شما از خود مراقبت کنید. بعد از شهادت وی متوجه شدیم که ما هم مبتلا به کرونا شده‌ایم. روز‌های سختی را گذراندیم.

شبی نبود که نماز شب وی قضا شود

وی افزود: همسرم ایمان قوی داشت. در این ۳۴ سال، شبی نبود که نماز شب وی قضا شود. آخرین شبی که در خانه بود، نفس او گرفت. به او گفتم: بیا به بیمارستان برویم.

به من گفت: اگر به بیمارستان برویم، من فرصت نماز را از دست می‌دهم. بگذار نمازم را بخوانم، بعد به بیمارستان برویم.

همسر شهید حاجی‌آقایی شهرستانی در رابطه با تقید همسرش بر نماز صبح اظهار داشت: همسرم مقید بود نماز صبح او هیچ‌گاه قضا نشود. بعد از اقامه نماز صبح، خواستیم به بیمارستان برویم، اما خون در رگ او آمبولی شد و از دنیا رفت.

اولین سفارش شهید مدافع سلامت

وی در مورد سفارش اکید همسرش اظهار داشت: سفارش همسرم بر نماز بود. خیلی نماز را دوست داشت. به «نماز» و «ایمان» سفارش می‌کرد.

صحاف‌زاده در مورد اولین سفارش همسرش به اطرافیان گفت: زمانی که ما ازدواج کردیم، اولین سفارش وی در دوران آشنایی پیش از عقد این بود که: «بیا با ایمان با هم زندگی کنیم.» به تمام اطرافیان خود هم سفارش می‌کرد که: «مؤمن و مؤدب باشید.»

در کاربرد کلمات بسیار دقت می‌کرد

همسر شهید حاجی‌آقایی شهرستانی در رابطه با سجایای اخلاقی همسرش اظهار داشت: در طول ۳۴ سال زندگی که با هم داشتیم، من شاهد ایمان و ادب وی بودم. بسیار مؤدب بود و در کاربرد کلمات بسیار دقت می‌کرد. این را به اذعان دوستان و آشنایان و فامیل و همکاران می‌گویم.

انتهای پیام/ 118